در حالی که به اعتقاد اغلب پرستاران ناراضی زنجانی، مهاجرت و خروج از سیستم درمان راهکار بسیاری از پرستاران برای فرار از فشارهای وارده به کادر درمان شده است، با وجود تلاشهای چند روزه صدای زنجان، هیچکدام از مسئولان اجرایی مربوطه و حتی صنفی مایل به پاسخگویی در مورد مشکلات پرستاران زنجان نشدند!
پایگاه خبری صدای زنجان نیوز/ سمیه محرمی: چندی است که
مشکلات و مصائب انباشته کادر درمان و خواستههای صنفی آنان پررنگتر از قبل شده و سبب
اعتراضات و اجتماعات این بخش از کادر درمان در سراسر کشور شده است. اعتراضاتی که
آن را در 4 دهه اخیر بیسابقه میخوانند و تاکید میشود ادامه این رویه میتواند
زمینه یک چالش در آینده سیستم درمانی کشور را فراهم کند.
یکی از مهمترین مطالبات پرستاران که در
سال ۱۳۸۶، در مجلس رای آورد، قانون تعرفهگذاری خدمات پرستاری است. مطالبهای که
نزدیک ۱۵ سال است به تاخیر افتاده و هنوز اجرایی نشده، است. همچنین اجرای فوقالعاده
خاص دریافتی و اجرای
قانون ارتقای بهرهوری از دیگر مطالبات این قشر است که در این اعتراضات طرح میشود.
در هفتههای گذشته (20 مردادماه 1403) نیز
تعدادی از پرستاران زنجان با حضور در دانشگاه علوم پزشکی زنجان از مشکلات و چالشهای
خود گفتند و انتظارات خود نسبت به حل این مشکلات را بیان کردند، مطالبهای که حل
آن حداقل تا زمان نگارش این گزارش (8 شهریورماه 1403) بینتیجه مانده است.
یکی از پرستاران زنجانی که نامش نزد صدای
زنجان محفوظ است و در این تجمعات حضور داشته به صدای زنجان میگوید: مهمترین مشکل
قشر پرستاری میزان تعرفه پرستاری است.
وی با اشاره به اینکه بودجه پیشبینی شده برای
تعرفه پرستاری به دانشگاهها قابل قبول نیست، عنوان میکند: هماکنون زنجان 16 ماه
معوقات در پرداخت تعرفه پرستاری دارد.
این پرستار با اشاره به اینکه بنا به ادعای
برخی مسئولان دانشگاه علوم پزشکی استان زنجان این معوقات به دلیل تخلفات مالی روی
داده است، اضافه میکند: با وجود تغییر کارکنان متخلف بنا به گفته دین محمدی، رئیس
دانشگاه علوم پزشکی زنجان، در مورد برخورد با این افراد اطلاعاتی در دست نیست.
وی با اشاره به اینکه یکی از مشکلاتی که به
شدت آزادهنده است، اضافه کاری اجباری است که توسط دانشگاه علوم پزشکی به ما تحمیل میشود،
اضافه میکند: مبلغ 20 تا 25 هزار تومان برای یک ساعت اضافه کاری ارزش مادی ندارد
که یک فرد برای آن رغبتی داشته باشد.
این پرستار با اشاره به اینکه مبلغ اضافه
کاری 7 – 8 ساعته برای پرستاران
معادل 140 تا 160 هزار تومان است، تصریح میکند: واقعا این رقم ارزش این حجم از
خستگی را دارد.
وی با اشاره به اینکه حضور در اضافه کاریها
برای پرستاران اجباری است، عنوان میکند: این موضوع موجب نارضایتی و دلخوری کارد
پرستاری شده است.
این نیروی معترض به شرایط موجود با اشاره
به اینکه اگر یک پرستار به هر دلیلی در این اضافهکاریها
حضور نیابد و یا تمایلی برای آن نداشته باشد با انواع و اقسام تنبیهات مواجه میشود،
اضافه میکند: این رفتار موجب دلسردی و دلخوری کادر پرستاری نسبت به سیستم شده
است.
وی خواستار حذف اضافه کاری اجباری در نظام
پرستاری کشور شده و میگوید: اگر هم به هر دلیلی به اجبار باید این شرایط ادامه
یابد اصلاح مبلغ اضافه کاری باید مورد توجه مسئولان امر قرار گیرد.
این پرستار زنجانی با اشاره به اینکه رقم
اضافه کار با تورم کشور همخوانی ندارد، بیان میکند: با فرمول تورم، هماکنون رقم
اضافه کاری برای پرستاران باید مبلغی معادل 250 هزار تومان اضافه کاری باشد این در
حالی است که رقم پرداختی کنونی یک دهم آن است.
وی با اشاره به اینکه پرداخت رفاهیات و حق
مسکن نیز برای پرستاران بسیار آزاردهنده است، اضافه میکند: تنها 100 هزار تومان
به پرستاران حق مسکن داده میشود، واقعا این رقم عددی است؟ پرداخت این مبلغ برای پرستاران
افت دارد.
بسیاری از پرستاران به فکر خروج از
سیستم درمانی هستند
این پرستار با اشاره به اینکه پرستاران از بسیاری
از رفاهیات پرداختی به سایر کارمندان محروم هستند، بیان میکند: رفاهی در همه
دستگاهها لحاظ میشود اما جزو امتیازهایی که به پرستاران داده نمیشود.
وی با اشاره به اینکه بیشتر مشکلات قشر
پرستار در کشور و به تبع آن استان زنجان به دلیل پزشک سالاری است، عنوان میکند:
به دلیل اینکه بیشتر مسئولان پزشک هستند، به همین دلیل دغدغههای پزشکیان بیش از
پرستاران پیگیری میشود.
این نیروی کادر درمان با اشاره به اینکه کمبود
نیرو در بخش پرستاری موجب وارد شدن فشار به این قشر شده است، میگوید: بسیاری از
پرستاران به فکر مهاجرت کردن یا سیستم خارج شدن هستند.
وی با اشاره به اینکه برخی از همکاران خودم
نسبت به مهاجرت اقدام کردهاند، اضافه میکند: برخی نیز در خانه ماندن یا یافتن
شغلی دیگر را به جای فعالیت در بخش درمان انتخاب میکنند.
این پرستار با اشاره به اینکه دریافتی یک
پرستار بین 13 تا 18 میلیون تومان است،
ادامه میدهد: در مورد رفاهیات و اضافه کار نیز به عنوان کادر درمان امیدی نداریم
و به حقوق خود اکتفا میکنیم.
فشار کاری کلافه کننده شده است
یکی دیگر از پرستاران زنجانی به صدای میگوید:
فشار وارده در زمان کار و پس از آن دریافتی برای پرستاران بسیار آزادهنده است.
وی با اشاره به اینکه یک انسان توان محدودی
برای کار کردن دارد و بسیاری از اضافهکاریهای اجباری را در شرایطی که توان
چندانی نداریم به ما تحمیل میکنند، عنوان میکند: همین موضوع موجب شده هم
پرستاران و هم دریافتکنندگان خدمات نارضایتی داشته باشند.
این پرستار با اشاره به اینکه بهبود شرایط
رفاهی پرستاران میتواند مانعی برای ادامه شرایط موجود باشد، میگوید: مواردی
داریم که همکاران برای حل مشکلات خود پس از شیفت به فکر مسافرکشی با خودروی شخصی و
یا یافتن شغلهای دیگری هستند، که اضافه کارها با ارقام پایین پرداختی مانعی برای
این موضوع نیز هست.
وی با اشاره به اینکه اگر مسئولان به فکر
حل ریشهای این مشکلات نباشند دیر یا زود این مشکلات تبدیل به بحران خواهد شد،
تصریح میکند: نمیشود صرفا با دادن وعده و وعید برای خود زمان خرید و مطالبات این
قشر را نادیده گرفت.
هیچ یک از مسئولان پاسخگو نشدند
صدای زنجان برای پیگیری مطالبات پرستاران
سعی کرد با مسئولان مربوطه گفتوگویی داشته باشد که تماس یک هفتهای صدای زنجان
با فریدون اسکندری رئیس هیئت مدیره نظام پرستاری زنجان بینتیجه ماند، حسین دینمحمدی
رئیس دانشگاه علوم پزشکی استان زنجان دیگر مسئولی است که صدای زنجان برای گفتوگو
با وی به سراغ آن رفت که جلیل عابدینی مدیر روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی صراحتا
تاکید کرد که وی حاضر به مصاحبه با رسانهها نیست، موضوعی که دور از انتظار نبود
چرا که رئیس دانشگاه علوم پزشکی استان زنجان در ایام حضور خود در دانشگاه زنجان از
22 دیماه سال گذشته در جمع خبرنگاران حضور نیافته و هیچگونه پاسخگویی به اصحاب
رسانه نداشته و اخبار انتشاری از وی به صرف اخبار ارسالی از سوی روابط عمومی این
دانشگاه خلاصه شده است.
محمدرضا جمشیدی معاون درمان دانشگاه و
داریوش مهدوی
معاون توسعه مدیریت
و منابع دانشگاه
علوم پزشکی زنجان نیز در مکالمه کوتاهی با صدای زنجان از پاسخگویی به این رسانه
طفره رفته و هر کدام به طریقی نسبت به عدم پاسخگویی در مورد دغدغههای این قشر اقدام
کردند.
حال سئوال اصلی این است اگه مسئولان، حاضر
به پاسخگویی و صحبت در مورد مشکلات قشر عظیم و قابل توجهی از زیر مجموعه خود که
بار کاری و روانی را تحمل میکنند، نیستند، چه کسی قرار است شنوده مشکلات و دغدغه
این قشر باشد و راهکاری برای پرداخت مطالبات این افراد پیدا کند؟