پایگاه خبری صدای زنجان- «علی‌اصغر نجات» بازیگر سینما و تلویزیون ایران است. او اصالتا زنجانی است و در سال 1328 در زنجان متولد شده است. از مهم‌ترین آثار علی‌اصغر نجات می‌توان به بازیگری در سریال امام علی (ع)، سریال کهنه‌سوار و سریال آپارتمان اشاره کرد. او نخستین بار در سال 1365 در فیلم دزد و نویسنده به کارگردانی کاظم معصومی بازی کرده است. گرچه موفقیت این اثر نسبت به آثار شاخص بعدیش مانند سریال امام علی(ع) ، بیشتر نبود اما تجربه خوبی برای علی‌اصغر نجات محسوب می‌شود و همکاری با هنرمندانی همچون علی نصیریان، خسرو شکیبایی، آهو خردمند و مهری مهرنیا را تجربه کرد.

بازی او در سریال امام علی (ع) توانست او را میان مخاطبان تلویزیون مطرح کند. او توانست با بازی در سریال امام علی (ع) تجربه بازیگری موفقی برای خود رقم بزند.

او را باید بیشتر بازیگر سینما بدانیم چرا که 72 درصد آثار وی سینمایی و 28 درصد آثارش تلویزیونی است. در واقع علی‌اصغر نجات از مجموع 18 اثری که در کارنامه دارد، در 13 اثر در سینما با نام‌های فیلم گیس بریده، فیلم بابا عزیز، فیلم سگ کشی، فیلم موج مرده، فیلم دختران انتظار، فیلم شهردار مدرسه، فیلم ابراهیم، فیلم مرد نامرئی، فیلم جنگ نفت‌کش‌ها، فیلم ایلیا نقاش جوان، فیلم آتش پنهان، فیلم سرزمین آرزوها و فیلم دزد و نویسنده به ایفای نقش پرداخته و در 5 اثر در تلویزیون با نام‌های سریال کهنه‌سوار، سریال امام علی (ع)، سریال وکلای جوان، سریال علی‌آقا ۱۲۱ و سریال آپارتمان بازی کرده است. 

گفت‌وگوی صدای زنجان با او در پی می‌آید:

در مورد خود بگویید؟ چه زمانی وارد سینما شدید؟

علی اصغر نجات هستم و حدود 28 سال است که عضو خانه سینما هستم یعنی از آن اوایل که این خانه کار خود را شروع کرد تا به امروز! من جزو افرادی بودم که بعد از انقلاب شروع کردم و وارد سینما شدم. قبل آن تئاتر کار می‌کردم و در آن زمان تئاتر معروف موش‌ها و آدم‌ها جان اشتاین بک را به کارگردانی کردم. البته پیش از آن هم چند نمایش غیرحرفه‌ای هم برگزار کرده بودم که از نمایشنامه‌های آقای نصیریان و چند نویسنده‌ ناشناس استفاده کردم.

پس از انقلاب وارد پروژه‌های جدیدی شدیم که بیشتر سینمایی بود. اولین کارم با آقای  خسرو معصومی در فیلم دزد و نویسنده بود که با آقای نصریان و خسرو شکیبایی نقش‌آفرینی کردیم. و این اولین کار سینمایی من بود. پس از این فیلم در سریال کوچک جنگلی به کارگردانی بهروز افخمی بازی کردم که نقش کاپیتان محمودخان را داشتم. سپس فیلم ابوریحان بیرونی را به کارگردانی محمدعلی طالبی کار کردم و و من نقش ابوریحان بیرونی را داشتم.

 بسیاری می‌گویند که در این حرفه امنیت شغلی وجود ندارد، نظر شما چیست؟

در کل به عنوان یک حرفه که من کارت هنر حرفه‌ای این حرفه را از خانه سینما دارم می‌خواهم عنوان کنم، در این زمینه امنیت شغلی نداشتم. نه تنها من، بلکه بیشتر بازیگران هم که در حال فعالیت هستند، امنیت شغلی ندارند و حالا در سال‌های اخیر که با بودن کرونا و بساطی که دنیا برای ما خوابش را دید، کلا همه جا آلوده شده است و اجازه کار داده نمی‌شود، هنرمندان این عرصه همه بیکار شدند چه در تئاتر و چه در سینما! حالا عده‌ای معدود هم دارند کار می‌کنند که به نظر من کارها بیشتر به صورت رابطه‌ای پیش می‌رود و در این شرایط هم بیشترشان بیکار هستند و امنیت شغلی ندارند. ضمن اینکه خانه سینما نیز کارهایی در این زمینه انجام داده است به خصوص برای بیمه بچه‌ها که مشکلی نباشد و هنر کارت را جایگزین کردند که دو سه ماه یکبار یک میزان کمک به بچه‌ها می‌شود.

هنر کارتم حدود یک سال است که در اختیار هنرمندان قرار گرفته است و من حسم این است که دیگر با این وضع نمی‌شود ادامه داد و متاسفم می‌شوم که اعلام کنم که ما از این به بعد تئاتر خوبی نخواهیم داشت. در مورد سینما شرایط کمی متفاوت‌تر است و بودجه‌ها متفاوت است و اسپانسر برای سینما گرفته می‌شود و آنها می‌توانند یک مقدار بیشتر کار کنند اما در تئاتر ما متاسفانه این را نداریم و خود مسئولان هم به این موضوع بارها اذعان کرده و عنوان می‌کنند امنیت شغلی در این رشته‌ها و.جود ندارد.

دوران کرونا چه تاثیری بر روی فعالیت هنرمندان گذاشته است؟

فعالیت بازیگران در دوران کرونا نیز با مشکلاتی مواجه شده است. دو تن از همکاران من «کریم مبارکه» که نقش ابن‌ملجم را در فیلم امام علی بازی کرده بودند و همچنین آقای پورحسینی که از پیشکسوتان تئاتر بودند چند ماه پیش به رحمت خدا رفتند و ما را بسیار متاثر کرد. کارکردن در این شرایط بسیار سخت است و کارگردانان ناچار هستند که به طور مرتب فضا را ضدعفونی کنند. اما به هر حال فضایی که وجود دارد، ممکن است که آلوده باشد. کارگردانان با تلاش‌هایی که می‌کنند، سعی دارند برای بازیگران و سایر عوامل اجرایی اتفاقی نیفتد و فیلم تا پایان بدون مشکل خاصی ساخته شود ولی به شکل بسیار سختی دارند کار می‌کنند. من خودم هم که در یک فیلم کوتاهی نقش آفرینی می‌کردم، مدام در تلاش بودم که مسائل را رعایت کنم و  فعالیت و ساخت فیلم در چنین شرایطی بسیار سخت شده است و امیدوارم هزینه‌های درمان هنرمندان، به عنوان افرادی که در پیشبرد اهداف جامعه موثر هستند، را دولت بپردازد.

 به دلیل نبود فضای لازم در شهرستان‌ها، هنرمندان حوزه تئاتر و سینما اغلب به تهران مهاجرت می‌کنند، نظر شما در این رابطه چیست و چطور می‌توان از این اتفاق جلوگیری کرد؟

طبیعی است که وقتی هنرمندی می‌بیند که در زنجان آن شرایط باروی و شکوفایی وجود ندارد مجبور است به تهران و یا خارج از کشور مهاجرت کنند و این اتفاق دارد می‌افتد و گریزی از آن نیست. در خصوص حسین منزوی که یکی از هنرمندان نامی استان است و بیشتر حیاتش در زنجان بوده است باید گفت که این هنرمند در زمان حیاتش واقعا دیده نشد و بسیار مظلومانه فوت کرد و رفت.

اگر چه در شهرستان‌ها امکانات کم است اما نمی‌توانیم بگوییم که بودجه نداریم. مطرح کردن این موضوع که «بودجه این کار را نداریم» صرفا یک اشتباه است! تصور من بر این است که متاسفانه مدیریت خوبی در زمینه بودجه صورت نمی‌گیرد مگر نه به کفایت این بودجه وجود دارد. ضمن اینکه برخی از شهرستان‌ها هستند که در زمینه سریال و کارهای دیگر بسیار خوب عمل می‌کنند که متاسفانه زنجان در این زمینه بسیار کوتاهی کرده است.

به خاطر دارم که پیش از این یک سری جشنواره‌هایی با عنوان «جشنواره‌های رشد» برگزار می‌شد و من مسئول این جشنواره‌ بودم که به هر طریقی آن را راه انداختیم اما پس از چند سال این جشنواره کمرنگ شد و اصلا پیگیری‌های لازم جهت برگزاری دوباره این جشنواره صورت نگرفت.

خود من در سفرهایی که به زنجان داشتم به آموزش و پرورش گوشزد کردم که این جشنواره قدیمی‌ترین جشنواره ایران است و چه طور شما این جشنواره را رها کردید که این موضوع را به عدم حمایت تهران از آنها ارتباط دادند و گفتند که امکانات ما در اینجا ضعیف است و یک سری بهانه‌های این چنینی که به نظر من بسیار بهانه‌ها پیش پا افتاده‌ای بودند.

هنوز که هنوز است این جشنواره در استان زنجان برگزار نشده است. زمانی که مسئولیت این جشنواره را به عهده داشتم بسیار تلاش می‌کردم که این فیلم‌ها به تمام شهرستان‌ها برود و در تمام شهرستان‌ها نمایش داده شود. من دوست دارم که مسئولین بیشتر از سینما و هنرمندان این عرصه و فعالیتهای مربوط به آن استقبال کنند، اینکه مسئولین می‌گویند که بودجه نداریم این اشتباه است بلکه ما هم بودجه، هم نیروهای انسانی بسیار خوب و خلاقی داریم که از همین زنجان در حال فعالیت هستند که بایستی این نیروها را جذب شهرستان کرد و نگذاشت که این نیروها به خارج از استان مهاجرت کنند.

شاهد هستیم که ظرفیت فضای بومی که به نظر می‌رسد شاید امروز در سینما کمرنگ‌تر شده باشد در شهرستان‌ها بیشتر است اما مسئولان به این فضا بی‌توجهی می‌کنند، به نظر شما چطور می‌توان از این ظرفیت بیشتر بهره برد؟

من حدود 5 سال پیش با کمک رسول نجفیان که از هنرمندان بسیار خوب ما است به فرمانداری و حتی میراث فرهنگی استان زنجان مراجعه کردیم و و راجع به این صحبت کردم که از بناهای تاریخی و بافت بومی و محلی زنجان در فیلم‌های‌مان استفاده کنیم و تاریخچه این‌ها را بگویم و طرحی هم در این زمینه داشتیم اما متاسفانه نه از سوی فرمانداری و نه از سوی میراث فرهنگی این مساله پیگیری نشد و این به نظر من بایستی اتفاق بیفتد و شهرستان‌های ما باید از فضای بومی خود در فیلم‌هایشان استفاده کنند.

من خودم در این زمینه بسیار علاقه‌مند هستم که همکاری داشته باشم و اگر از ارگانی با ما تماس گرفته شود، حاضر هستیم در این زمینه بیاییم و بنشینیم و طرح بدهیم و هیچ مشکلی هم در این زمینه نداریم و شاید باید اذعان کرد که هم نویسنده و هم کارگردان و هم بازیگر داریم منتهی باید مسئولین زنجانی این تمایل را داشته باشند و در این زمینه سرمایه‌گذاری کنند تا فیلم‌های فاخر و به روزی در این زمینه ساخته شود و امیدوارم که این اتفاق نه تنها در زنجان بلکه همه شهرستانهای دیگر نیز بیفتد و همه هنرمندانی که دوست دارند که در این زمینه کار کنند و یک وابستگی به هر یک از این شهرستانها دارند بازگردند و تجربیات خود را به نسل جدید منتقل کنند و امیدوارم که این اتفاق بیفتد.

انتهای پیام/

خبرنگار: زهره میرعیسی‌خانی