پایگاه خبری صدای زنجان- یک کارگردان اظهار کرد: شرایط فرهنگی و زیرساختی شهر زنجان به گونه‌ای است که موجب شده از نمایش خیابانی فاصله بگیریم. ما در زنجان به هیچ وجه نمایش خیابانی نمی‌بینیم و همچنین ما کارگردان و بازیگری که به صورت تخصصی به این موضوع بپردازد، نداریم و این خلائی است که در تئاتر استان وجود دارد که بایستی به آن توجه داشته باشیم!

جشنواره تئاتر صحنه‌ای و خیابانی خط‌شکنان و غواصان دریادل نفرات برگزیده خود را شناخت و در این جشنواره نمایش آب در آتش به نویسندگی آرزو بهرامی و کارگردانی علی رضایی راد توانست در بخش خیابانی برگزیده شود. همچنین دیگر اثر برگزیده این جشنواره در بخش صحنه‌ای زخم به یادگار نوشته آرزو بهرامی و به کارگردانی محمدحسین محمدی است.

به همین مناسبت و به جهت اینکه علی رضایی راد در بخش بازیگر منتخب مرد نیز توانسته بود در بخش نمایش خیابانی حائز رتبه شود با او به گفت‌وگو نشستیم که در ادامه می‌آید:

در مورد خودتان بگویید و اینکه از چه زمانی وارد حوزه تئاتر شدید؟

از سال 88 فعالیت خود را با بازیگری در سریالی در شبکه استانی، شروع کردم و سپس از سال 89 وارد حوزه تئاتر شدم. کم کم به سمت تئاتر صحنه‌ای روی آوردم و اجرای عمومی بسیاری داشتم.

در این سال‌ها در چندین و چند جشنواره فعالیت داشتم که به غیر از این کار آخری (آب در آتش) که در جشنواره خط‌شکنان و غواصان دریا دل برگزیده شد. یک کار دیگر هم در جشنواره ملی تئاتر آرخه دارم که در طی چند ماه آینده به روی صحنه خواهد رفت! بیشتر فعالیت‌های من با حوزه هنری استان، فرهنگسرا و اداره ارشاد بوده است و فعالیت‌هایی هم در رادیو و تلویزیون داشته‌‍‌ام.

گفتن این نکته خالی از لطف نیست که کارهای من در حوزه تئاتر طی این سال‌ها، بیشتر کارهای آیینی بوده است چرا که به این حوزه علاقه زیادی دارم.

در مورد جشنواره خط شکنان و غواصان دریادل بگویید؟

فراخوان جشنواره تئاتر صحنه‌ای و خیابانی خط‌شکنان و غواصان دریادل طی 6 تا 7 ماه پیش منتشر شد. غواصان هشت سال دفاع مقدس یکی از داشته‌های معنوی استان زنجان هستند و زنجان نیز به همین نام شناخته می‌شود. این جشنواره اگر چه بنا بود در ابتدا به صورت ملی برگزار شود ولی به دلیل شرایط کرونا عقب افتاد و امسال به صورت استانی برگزار شد. من از شرکت در این جشنواره به دنبال این بودم که ببینم که آرمان‌های دفاع مقدس در این دوره و زمان چگونه به چالش کشیده می‌شوند؟ ضمن اینکه شاهد هستیم که در حوزه تئاتر موضوع جنگ و دفاع مقدس به شیوه به‌روزتری و مطابق با دوره حاضر ارائه می‌شود ولی هدف همان مطرح کردن آرمان‌های دفاع مقدس است

اگر اشتباه نکنم نویسنده نمایشنامه کاری که به اجرا درآورده‌اید را خانم آرزو بهرامی بودند، به نظر می‌رسد در این جشنواره از نمایشنامه نویسندگان بومی استان بهره برده شده بود که جای بسی خوشحالی است! اما موضوع نمایشنامه آب در آتش چه بود و آیا شما تغییری در آن ایجاد کرده بودید؟

نمایشنامه «آب در آتش» متن قشنگی داشت که نویسندگی آن را خانم آرزو بهرامی به عهده داشتند که خانم بهرامی نیز توانست در این جشنواره با نمایشنامه زخم به یادگار جایزه بخش نمایشنامه را از آن خود بکند. اما در مورد نمایشنامه آب در آتش باید اذعان داشت که این نمایشنامه برای اجرای خیابانی نوشته شده بود و داستانش ماجرای پدری است که آلزایمر دارد و در پارک نشسته است. او یک روز در حین اینکه در پارک نشسته است، متوجه می‌شود که صدای فرزندانش را در فضای پارک و از بین شهروندان می‌شوند. پسر پیرمرد در جنگ شهید شده است و دخترش نیز در ماجرای بمباران شدن مدرسه کوچه بینش به شهادت رسیده است و فرزندان در یک موقعیت خاصی با پیرمرد صحبت می‌کنند و در واقع این نمایشنامه به نوعی مرور روزهای گذشته است و پدر با فرزندان در حال صحبت است. او یک درگیری و کشمکش درونی با خود دارد که چرا به فرزندان خود اجازه دادم که بروند و گویی خود را در ماجرای از دست دادن فرزندانش مقصر می‌داند و به دنبال این است که خود را ببخشد. ولی ما در نمایش خود، پدر را در قالب یک بازیگر دوره گرد «سیاه» در آوردیم که این بازیگر «سیاهی» است که فرزندانش شهید شدند و حالا این جا قهرمان ما «سیاه» است که در بازی‌های روحوضی نقش آفرینی می‌کند و چون یک میزان در زمینه اوضاع جامعه هم می‌تواند نقد کند، این موضوع دست ما را در نقد بسیاری از مسائل اجتماعی باز گذاشته است.

ضمن اینکه موضوع تنهایی که مرد به واسطه از دست دادن فرزندانش در جنگ دچارش شده است تنهایی عظیمتری است و شاید ما در متن نمایش هم نتوانسته باشیم این تنهایی را به نمایش بگذاریم اما هدف‌مان این بود که بتوانیم این حداقل بخشی از تنهایی را در دیدرس مخاطبین خود قرار بدهیم.

به نظر شما وجه تمایز نمایش خیابانی با سایر نمایش‌ها در چیست و چرا شما به سمت این نوع از نمایش گرایش داشتید؟

قبل از اینکه بخواهم در مورد نمایش خیابانی یک صحبتی بکنم باید این را اذعان داشته باشم که شرایط فرهنگی و زیر ساختی شهر زنجان به گونه‌ای است که موجب شده است که یک میزان از نمایش خیابانی فاصله بگیریم و ما در زنجان به هیچ وجه نمایش خیابانی نمی‌بینیم و همچنین ما کارگردان و بازیگری که به صورت تخصصی به این موضوع بپردازد، را نداریم و این خلائی است که در تئاتر استان وجود دارد که بایستی به آن توجه داشته باشیم

من فکر می‌کنم شرایط اقلیمی زنجان بر روی وضعیت روحی مخاطب و تماشاگر تاثیرگذار بوده است به طوری که ما در نمایش خیابانی می‌توانیم مسائل را به نقد بگذاریم و موضوعات را گوشزد کنیم. در نمایش صحنه‌ای هم این اتفاق می‌افتد اما در نمایش خیابانی خود هنرمند است که به سراغ مخاطب خود می‌رود و او را به تماشا دعوت می‌کند. ضمن اینکه مخاطبین زنجانی از نمایش صحنه‌ای هم استقبال نمی‌کنند و به نظر می‌رسم که که در نمایش خیابانی من هنرمند به سراغ مخاطبین خود می‌روم و آنها را به تماشای تئاتر دعوت می‌کنم.

نظر مخاطبین در خصوص نمایش آب در آتش چه بوده است؟

بسیاری از مخاطبین معتقدند که تئاتر من محیطی بوده است نه خیابانی! ولی چون در جشنواره دو آیتم بیشتر نبود ما این نمایش را در جشنواره، این تئاتر را در حیطه تئاتر خیابانی قرار دادیم .

تفاوت تئاتر محیطی با خیابانی در چیست؟

در نمایش محیطی آن طور که اسمش مشخص تئاتر می‌تواند در یک محیط برگزار شود حال این محیط می‌تواند پارکینگ، گالری و یک محیط باز نمایشی باشد و صرفا در آسفالت خیابان نیست!

یا وضعیت کرونا نیز در انتخاب تئاتر خیابانی برای نمایش متاثر بوده است؟

مسلما این طور است! کارهای دیگر جشنواره که صحنه‌ای بودند بدون حضور تماشاگر اجرا شدند، به طوری که یکی از دلایلی که موجب شد که من در بخش نمایش خیابانی شرکت کردم هم همین موضوع بود چرا که با وجود شرایط کرونا امکان حضور تماشاگر در اجرای صحنه‌ای نبود اما به واسطه اینکه در تئاتر خیابانی تماشاگر می‌تواند در فضای باز حضور داشته باشد،به سراغ این نوع تئاتر رفتیم.

تئاتر در دوران کرونا را چطور دیدید؟ هر چند فکر کنم که  فکر کنم تئاتری هم در این زمینه وجود نداشته است!

شرایط تئاتر در دوران کرونا بسیار اسفبار بوده است و از سوی مسئولین هیچ توجهی به این مساله صورت تگرفت و شرایط بسیار بسیار بد بوده است به طوری که نمیخواهم اصلا در موردش حرف بزنم!

حرف آخر؟

بسیار علاقه‌مندم که جشنواره‌ها در استان زنجان با توجه به داشته‌های فرهنگی که دارد بیشتر شود و این به نگاه مسئولین بستگی دارد و اگر بخواهند این اتفاق قطعا می‌افتد. همچنین امید‌وارم شرایط تئاتر استان بهتر شود چرا که استان زنجان در شرایط حاضر شرایط فرهنگی مطلوبی ندارد.

انتهای پیام/

خبرنگار: زهره میرعیسی‌خانی