پایگاه خبری صدای زنجان- هنوز صدای هر کدام توی گوشم طنین می‌اندازد. «من مصطفی هستم، یک مسافر»، «من سینا هستم، یک مسافر» «من عرفان هستم...» و صدای جمعی که در جواب به آنها سلام می‌دهد. هیچ سلامی نیست، که در اینجا بی‌جواب بماند. همه افراد اینجا جزوی از یک جامعه هستند. دیگر کسی به  از این افراد ترشس ندارد و یا از معرفی آنها به عنوان پدر، برادر و یا همسر شرم ندارد و در واقع یک کلام به آنها نگاه بد ندارد و آن‌ها را انگل جامعه نمی‌شناسد.

 نگاه‌های سطحی جامعه اینجا کنار گذاشته شده است. به طوری که علی خدامی، دیده‌بان تحقیقات کنکره 60 در بخشی از حرفهایش می‌گوید: اگر کسی فکر می‌کند که با یک جو غیرت می‌تواند مساله اعتیاد را حل کند، سخت اشتباه می‌کند. اعتیاد بیماری است! مثل سایر بیماری‌ها و مگر شما به کسی که دیابت دارد می‌گویید که با یک جو غیرت بیماری خود را درمان کن که به افرادی که به دام اعتیاد افتاده‌اند، چنین می‌گویید.

اعتیاد که از آن به‌عنوان بلای خانمان سوز یاد می‌شود به هیچ کس رحم نمی‌کند و همه اقشار را از دکتر و مهندس تا قشر پایین دست جامعه را درگیر خود می‌کند. به این مسائل فکر می‌کنم و مسیری که پیدا نمی‌شود، مسیر گنگ در یکی از شهرک‌های صنعتی که هیچ ارتباطی با این کنکره ندارد! هر بار که آدرس را می‌پرسیم با شانه بالا انداختن کسی روبه‌رو می‌شویم، کسی مقصد را نمی‌داند و برای مدتی است که گم شده‌ایم. گاهی به این فکر میکنم که این افراد هم شاید راه خود را گم کرده‌اند و کسی باید به انها کمک کند تا راه خود را بیایند. کسی نمی‌داند ساختمان کنکره 60 کجاست. به گوگل‌مپ و نشان متوسل می‌شویم و بر اساس آدرسی که داده شده است، به مقصد می‌رسیم. از تعداد خودروهای پارک شده در محوطه می‌شود فهمید که اینجا خبری هست اما هنوز ساختمانی را نمی‌توان تشخیص داد.

مکان برگزاری کنکره قابل شناسی نیست. نه خبری از پلاکی هست و نه خبری از تابلویی که نشان دهد اینجا مکانی برای احیای انسانی است. با شک و تردید پیاده می‌شویم و از دو مردی که در جلوی دری کوچک ایستاده‌اند اطلاعی می‌گیریم و مطلع می‌شویم که اینجا همان مکان برگزاری کنکره است.

کنکره 60 که به احیای انسانی معروف است. با دعوت افراد از پله‌هایی که به زیرزمینی منتهی می‌شود سرازیر می‌شویم و صداهایی را از دور می‌شویم.

وارد اتاق می‌شویم و گویی به جای مقدسی پا گذاشته‌ایم. مردان و زنان سفیدپوش روی صندلی‌های پلاستیکی که به ساده‌ترین وجه چیده شده‌اند، به خط شده‌اند. روبه‌رو اما میزی است که سه تن بر روی آن نشسته‌‍اند. دقت که می‌کنم روی میز پلاکاردهایی است که نشان می‌دهد یکی از این افراد نگهبان و دیگری دبیر کنکره! شمعی که در آنجا روشن است فضا را به یک فضای عرفانی و رازگونه تبدیل کرده است. روی دیوارهای سالن 14 تابلو با عناوین سفر اول تا چهاردم نصب است و همه افرادی که در سالن هستند از خود به عنوان مسافر یاد می‌کنند.

مردی که بعدها می‌فهمم رئیس کنکره است و خدامی نام دارد افراد را نشانه می‌گیرد و از برخی از آنها می‌خواهد که خود را معرفی کنند و در مورد نوع مواد مصرفی خود حرف بزنند و این طور می‌شود که صدای هر کدام از مسافرین در فضا طنین می‌اندازد.

من مصطفی هستم یک مسافر! و جوابی که همگی با لباس‌های سفید به این مسافر می‌دهند «سلام مصطفی!» به یکی از صندلی‌ها هدایت می‌شوم و می‌نشینم.

مردی که خود را مصطفی معرفی کرده است می‌گوید: کنکره به من زندگی بخشیده است، وقتی این را بفهمم قدردانش هستم. او درس این هفته کنکره را قدردانی میداند و از همه بایت اینکه به او کمک کرده‌اند تا مسیر خود را بیابد تشکر می‌کند.

او در پاسخ به جواب اینکه چه مصرف می‌کرده است می‌گوید: شیشه، شیره، قرص! از 17 سالگی مصرف مواد را شروع کرده‌ام اولش با سیگار شروع شد و بعد به حشیش و شیره کشید. خود را از یک خانواده فرهنگی معرفی می‌کند و ادامه می‌دهد: برخی تصور می‌کنند که افراد پایین دست جامعه به اعتیاد مبتلا می‌شوند که تصور نادرستی است. ما دور از جامعه نبودیم و در بطن جامعه بودیم و در خانواده حتی یک سیگاری نداشتیم و این اتفاق افتاد و من با مواد مخدر آشنا شدم و تلخ‌ترین روزهای زندگیم را تجربه کردم. روزهای اولی که مواد مصرف می‌کردم حال خوبی داشتم و فکر می‌کردم نامیرا هستم اما آرام آرام با فرورفتن در عمق این تاریکی‌ متوجه شدم که اگر هم بخواهم دیگر نمی‌توانم از این مساله خارج شوم.

دیگری اما خود را «سینا» معرف می‌کند و ادامه می‌دهد مواد مخدر را از سن 13 سالگی شروع کردم و در ابتدا الکل و قرص‌های اعصاب و روان مصرف می‌کردم به طوری که مصرف قرص‌ها به روزی 20 تا 30 قرص اعصاب رسیده بود. سپس به سمت مواد رفتم و تریاک و شیشه و حشیش مصرف و در نهایت به سمت شیشه رفتم که مرحله آخر اعتیاد است.

وی ادامه می‌دهد: شیشه ادم را به جایی می‌رساند که هر روز به فکر خودکشی باشد. این اتفاق هم برای من افتاد چند بار هم این کار را کردم و نجات یافتم تا با کنکره آشنا شدم. طول درمان من نیز مثل سایر دوستان 11 ماه بود. پس از ترک، درسی را که رها کرده بودم ادامه دادم و اکنون نیز مترجمی زبان می‌خوانم و این از معجزات کنکره 60 است.

عرفان اما کوچک‌ترین عضو این کنگره است که 5 ماه در ترک است. او امروز حال خوبی دارد و مادرش که همسفر او است در مورد او می‌گوید: که پیش از این حال عرفان خوب نبود و گاهی خواهر کوچک‌ترش از او می‌ترسید اکنون اما او دارد مراحل ترک خود را طی می‌کند و من به عنوان یک همسفر از کنکره بسیار راضی هستم که راه درست را به من نشان داد.

کنکره 60 عملا به مکانی تبدیل شده است که دست فرد گمشده در اعتیاد را می‌گیرد و تلاش می‌کند او را از وادی تاریکی بیرون بکشد و در این مسیر فرد مصرف کننده باید از 11 مرحله با همکاری راهنمایش عبور کند تا سفر روشنایی خود را طی کند و از تاریکی در بیاید.

بیماری اعتیاد کاملا قابل درمان است

علی خدامی، دیده‌‌بان تحقیقات کنکره 60 در مورد این کنکره می‌گوید: جمعیت کنکره احیای انسانی از در سال 1378 تاسیس شد و در سال 1382 از وزارت کشور پروانه فعالیت گرفت و اکنون در قالب 96 مرکز در استان‌های کشور فعالیت دارند.

وی ادامه می‌دهد: تعداد کسانی که در کنکره 60 کارت عضویت دارند نزدیک به 120 هزار نفر هستند و حدود 10 هزار نفر با شربت OT و متد DST هم تحت درمان هستند. متدDST به نظر من کارآمدترین متد در زمینه ترک اعتیاد است. درمان زیاد است اما هیچ کدام از روشها به این اندازه تاثیرگذار نبوده است.

 این مسئول خاطرنشان می‌کند: از نظر کنکره 60 سازمان مردم نهاد سازمانی است که بایستی به دولت کمک کند و باری را با سرمایه و توان خود از دوش دولت بردارد،  نه اینکه وبال گردن دولت باشد بنابراین کنکره 60 سعی کرده است طوری عمل کند که به صورت مستقیم در این زمینه ورود پیدا کند و ما با کمک اعضا خود را به صورت مستقل اداره می‌‎کنیم.

به گفته خدامی؛ در مورد این متد مورد استفاده در این کنکره راستی آزمایی‌هایی انجام شده است و نتایج از نظر علمی تکان دهنده بود به طوری که در کنکره 60 نزدیک به 85 درصد ماندگاری داریم و کمتر از 15 درصد بازگشت به اعتیاد را داریم در حالی که روش‌های دیگر بالای 90 درصد بازگشت به سمت اعتیاد دارند ولی این موضوع در کنکره میزان کمتری است و این یکی از دستاوردهای کنکره 60 است.

خدامی می‌افزاید: در حالی که اگر در این زمینه مطالعاتی انجام دهیم، متوجه خواهیم شد که روش مشخصی برای درمان اعتیاد وجود ندارد و اکثر افراد به این نتیجه رسیده‌اند که اعتیاد یک بیماری لاعلاج است  و واقعا نمی‌شود، درمانش کرد؛ اما کنکره 60 معتقد است که بیماری اعتیاد کاملا قابل درمان است و ما می‌توانیم کاری کنیم که فرد به درمان قطعی برسد و برگشت به سوی اعتیاد هم نداشته باشد.

در کنگره ۶۰ شاهد شکوفایی و بازگشت افراد به زندگی هستیم

 در ادامه محسن افشارچی، استاندار زنجان در جمع خبرنگاران در مورد این کنکره می‌گوید: در کنگره ۶۰ شاهد شکوفایی و بازگشت افراد به زندگی هستیم و به طوری که نبود ساختمان و تجهیزات در مقابل اراده و همت اعضای این کنکره که تلاش به رهایی از مصرف دارند بسیار ناچیز است.

وی ادامه می‌دهد: تلاش ما به جهت رفع مشکلات کنگره، است و در این زمینه به صورت دولتی کمک  خواهیم کرد و تلاش بر این است که زمین احداث ساختمان کنگره، در اسرع وقت در اختیار آنها قرار گیرد. ضمن اینکه خیران حاضر در گلریزان  این کنکره نیز با کمک‌های نقدی و غیرنقدی،گامی در جهت افزایش  توانمندی مالی این کنکره برداشتند. مسلما در این زمینه مساعدت‌های لازم را انجام خواهیم داد تا اعضای کنگره بتوانند کارکردها و اقدمات موثر و مفید خود را توسعه دهند.

این مسئول می‌افزاید: باید به سمتی حرکت کنیم تا آسیب‌های اجتماعی را کاهش دهیم و به حداقل میزان خود در جامعه برسانیم و برای رفع این مسائل، کمک‌هایی به صورت خاص، صورت خواهد گرفت.

حمایت‌های اجتماعی از بهبودیافتگان، از بازگشت دوباره افراد به مصرف مواد مخدر پیشگیری می‌کند

در ادامه فاطمه رضایی، دبیر شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر استان زنجان نیز در جمع خبرنگاران اظهار می‌کند: یکی از مهم‌ترین مسائل پیشگیری از بازگشت دوباره افراد به مصرف مواد مخدر؛ حمایت‌های اجتماعی از بهبود یافتگان است و گام اول برای کمک و حمایت اجتماعی این افراد، جمع آوری و ارجاع آنها به مراکز خاص درمانی است تا در آن مکان مراحل درمانی خود را طی کنند.

وی ادامه می‌دهد: افرادی که در این مراکز با شکل‌های دیگر، بهبود یافته و خارج می‌شوند، نیازمند پیگیری حرفه‌آموزی و ارجاع به اشتغال آنها از طریق کارخانه‌ها و واحدهای تولیدی هستند که در حد توان برایشان الین شرایط فراهم می‌شود.

به گفته رضایی، کمک به گروه‌های همتا برای تامین مکان برگزاری جلسات با هدف ماندگاری در پاکی و قطع زنجیره گسترش اعتیاد از جمله مهمترین اقدامات در این حوزه است. ضمن اینکه اقداماتی را در این زمینه انجام داده‌ایم که همایش و گلریزان کنگره ۶۰، نمونه بارزی از این جلسات است.

وی با بیان اینکه کنگره ۶۰ در زنجان، هیدج و قیدار فعال است، خاطرنشان می‌کند: شعبه هیدج و قیدار از نظر مکانی مشکلی ندارند، مشکلات مربوط به مکان و ساختمان شعبه زنجان هم با برگزاری این گلریزان و قول مساعدت استاندار، حل خواهد شد. ضمن اینکه همواره تلاش می‌کنیم تا بتوانیم از ساختمان‌های اداری و فضاهای آنها، استفاده کنیم تا جلسات به صورت مستمر برگزار و اثرپذیری آن مشاهده شود.

محسن کرمی، دادستان عمومی و انقلاب زنجان نیز با حضور در این جلسه خواستار حمایت صاحبان سرمایه از این  کنکره شد تا در کاهش آسیبهای اجتماعی نقشی داشته باشند.

در این مراسم گلریزانی صورت گرفت که بیش از 500 میلیون تومان کمک‌های نقدی و غیرنقدی در جهت حمایت از این کنکره توسط خیرین و صاحبین سرمایه جمع آوری شد.

با پایان یافتن این مراسم، می‌شد شوق زندگی مجدد را در چهره برخی از  افرادی که در ابتدای سفر خود در زمینه ترک اعتیاد خود قرار داشتند را دید تا شاید افراد بیشتری به این کنکره راه یابند که هنگان معرفی خود بگویند «من فلانی هستم، یک مسافر»

انتهای پیام/

خبرنگار: زهره میرعیسی‌خانی