کریم رفاهی، جامعه‌شناس زنجانی:
براساس
آیین‌نامه‌ها و دستورالعمل‌های وزارت آموزش‌وپرورش، مدارس موظف‌اند فضای فیزیکی و تجهیزات
ورزشی را ایمن‌سازی و استانداردسازی کنند.
در صورت بروز صدمه ناشی از
وسایل غیر استاندارد یا نبود بازدید از تجهیزات ورزشی، مسئولیت حقوقی متوجه مربی و
مدیر مدرسه است. به همین دلیل بازدید عینی و مستمر تجهیزات، زمین بازی، دروازه‌ها،
کف‌پوش‌ها و… ضروری است.
۹۰ درصد مدارس
فاقد سالن ورزشی استاندارد هستند. اجرای زنگ ورزش در فضای روباز، استفاده از بتن و
آسفالت به جای کف‌پوش استاندارد، رعایت‌نشدن فاصله ایمنی از دیوارها، نبود فنس‌کشی
مناسب، وجود گودال‌ها و کانال‌های جمع‌آوری آب و همچنین مهار نشدن دروازه‌های فوتبال
و هندبال از مهم‌ترین چالش‌هاست.
هر سال بین ۱۰ تا ۱۵ دانش‌آموز
در کشور به خاطر مسائل مرتبط با ورزش مدرسه دچار حادثه منجر به فوت می‌شوند. این آمار
نگران‌کننده است و نشانه نبود نظارت کافی بر استانداردهاست.
نمی‌توان
تنها مدیر یا مربی ورزش را مقصر دانست. باید از بالاترین سطوح آموزش‌وپرورش پاسخ خواست.
اول وزیر آموزش‌وپرورش، سپس مدیرکل استان، بعد رئیس اداره شهرستان و نهایتاً مدیر و
مربی ورزش باید پاسخگو باشند. وقتی ۹۰ درصد مدارس سالن ورزشی ندارند، چگونه زنگ
ورزش را به عنوان یک درس رسمی تعیین می‌کنند؟
اعضای انجمن اولیا و مربیان
نیز باید در این موضوع وارد میدان شوند. مردم به آن‌ها رأی داده‌اند که حامی مدرسه
باشند.