پایگاه خبری صدای زنجان- معیشت و تامین هزینه‌های زندگی امروز با توجه به شرایط اقتصادی و مشکلات کشور دغدغه بسیاری از مردم شده است اما این مشکل برای قشری از جامعه پررنگ‌تر است. معلولان گروهی هستند که تعدادشان هم کم نیست اما به واسطه مشکلات حرکتی که دارند، درد بیکاری را بیش از دیگر اقشار تحمل می‌کنند.

موجی از نارضایتی‌ها از عملکرد مراکز مثبت زندگی

بخشی از مشکل ناشی از کم‌کاری سازمان‌ها در اجرای قوانین و اختصاص بخشی از سهمیه استخدام به معلولان است اما بخشی هم خلا آموزش مهارت به این گروه از مردم نشات می‌گیرد.

بهروز مروتی؛ فعال حوزه معلولان با اشاره به اینکه مهم‌ترین دغدغه معلولان موضوع معیشت است، گفت: به طور کلی معلولان از اقشار ضعیف جامعه هستند و مشکل معیشت در آن‌ها به چشم می‌آید. زباله‌گردی و دست فروشی بیشتر شده و گاهی برخی معلولان نیازمند برای تامین هزینه مجبور به فروش ویلچرهای خود می‌شوند.

او که معتقد است معلولان دوست دارند که مهارتی یاد بگیرند و کسب درآمد کنند اما معمولا برای رفت‌وآمد به مراکز آموزشی مشکل دارند، توضیح داد: زمانی که مناسب‌سازی دغدغه مسئولان نباشد این مشکل حل نمی‌شود. افراد داری معلولیت مشکلات بسیاری در حوزه حمل و نقل دارند.

مروتی عنوان کرد: سازمان فنی‌وحرفه‌ای برای آموزش به معلولان تکلیف قانونی دارد اما بسیاری از معلولان که ساکن شهرهای کوچک و روستاها هستند مشکلات بسیاری برای حمل و نقل و رفتن تا شهر دیگری برای آموزش دارند. گاهی نیاز معلول با یک ویلچر برقی حل می‌شود اما توان تهیه آن را ندارند و بهزیستی هم کمکی نمی‌کند.

شهریه بالای مراکز آموزشی خصوصی

او ادامه داد: مراکز خصوصی هم به جز مشکل مناسب‌سازی نشدن با مشکل هزینه‌ها و شهریه‌های زیاد مواجه هستند. وقتی مرکز دولتی مناسب‌سازی نمی‌شود، مرکز خصوصی هم دغدغه‌ای نخواهد داشت.

از مدیر یکی از مراکز مثبت زندگی بهزیستی که نخواست نامش فاش شود درخصوص وام‌های خوداشتغالی معلولان پرسیدیم و پاسخ داد: متاسفانه بیشتر معلولان مهارتی ندارند و نمی‌توانند کسب و کاری راه بیاندازند. از طرفی این شایعه هم وجود دارد که اگر برای وام خود اشتغالی اقدام کنند، مستمری آن‌ها قطع خواهد شد. بهزیستی درخصوص اشتغال‌زایی و آموزش مهارت به مددجوها خوب عمل نکرده است.

او تاکید کرد: اداره همین مراکز را می‌توان به معلولان سپرد درحالی که بیشتر مراکز را بازنشسته‌های بهزیستی یا کسانی که شغل دیگری دارند، اداره می‌کنند.

تعداد کم مراکز آموزشی

موضوع تنها به آموزش مهارت ختم نمی‌شود و معلولان شاغل در بهزیستی هم از سطح پرداخت‌ها و سختی کار ناعادلانه گلایه دارند. یکی از معلولان که خود مددکار بهزیستی است در این باره به ایسکانیوز گفت: من مجبورم برای اینکه هزینه‌های زندگی‌ام را تامین کنم در این مراکز کار کنم. حقوق من هم فقط ماهی دو میلیون است. ما کار پرزحمتی داریم و مدام در حال مشاجره با مددجوها هستیم اما چیزی در دست نداریم که بتوانم کمک کنم. من سرپرست خانوار هستم و به حقوق نیاز دارم.

این مددکار توضیح داد: مددجوها از ما می‌خواهند که مرکزی برای آموزش معرفی کنیم اما جایی نیست که معلولان بتوانند آموزش ببینند و مراکز فنی حرفه‌ای هم دور هستند و هزینه زیادی برای معلولان دارند. گاهی حتی ما تلاش می‌کنیم که با کمک خیرین کاری برای مددجوها انجام دهیم.

بهزیستی به عنوان متولی اصلی این کار می‌تواند با بازنگری در هزینه‌کردها و آموزش مهارت و شیوه‌های کسب درآمد به نوعی هم به معلول کمک کند و هم با کاستن از تعداد مستمری بگیران در کنترل هزینه‌ها موفق باشد. هر ساله به تعداد معلولان افزوده می‌شود و صرفا با پرداخت مستمری با توجه به کمبود بودجه‌ای ‌که نه تنها بهزیستی بلکه کشور را تحت تاثیر قرار داده، مشکل معیشت معلولان حل نخواهد شد و هر روز شدیدتر از روز قبل می‌شود.

انتهای پیام/

منبع: ایسکانیوز