پایگاه خبری صدای زنجان- داستان زندگی دختر اسکی‌باز که نابینایی کامل را تجربه می‌کند متفاوت از سایر ورزشکاران پارالمپیکی است. دختری که با وجود مشکلات توانسته در ورزش، تحصیل و هنر موفقیت زیادی بدست آورد.

سال گذشته در مراسمی که توسط کمیته بین‌المللی پارالمپیک برگزار شد ۲ عنوان مهم به ورزش ایران رسید عناوینی که برای نخستین بار نصیب ورزش ایران شد. در این مراسم «محمود خسروی‌وفا» رییس کمیته ملی پارالمپیک نشان عالی کمیته بین‌المللی پارالمپیک از «آندرو پارسونز» رییس IPC دریافت کرد و «الهه قلی‌فلاح» نیز نشان شجاع‌ترین ورزشکار پارالمپیکی را دریافت کرد نشانی که هر ۲ سال به یکی از ورزشکاران معلول جهان اهدا خواهد شد. او در این زمینه باور دارد که کسب این عنوان یکی از تاثیرگذارترین رویدادها در زندگی‌ام به شمار می‌رود اما این عنوان برای کسب یک شغل در ایران نمی‌تواند دلیل قانع کننده باشد بلکه هستند کسانی که حتی آن را نادیده می‌گیرند.

این عنوان به الهه قلی‌فلاح به آن خاطر بود که وی به وجود نابینایی مطلق در مسابقات پارالمپیک زمستانی پیان چانک شرکت کرد و پرچمدار کاروان ایران در آن تورنمنت بزرگ بود. وی تنها نابینای مطلق پارالمپیک زمستانی ۲۰۱۸ بود.

الهه قلی‌فلاح که از پنج سالگی نابینایی مطلق را تجربه کرده و با آن دست و پنجه نرم می کند یک ورزشکار موفق به شمار می رود که در سه رشته دوومیدانی، اسکیت و اسکی تا کنون عناوین مهمی مانند قهرمانی کشور کسب کرده است و با اسکی به سطح اول ورزش جهان معرفی شد.

فعالیت این روشندل تنها در بخش ورزش نیست بلکه در تحصیل و هنر نیز موفقیت زیادی کسب کرده و اکنون نیز دانشجوی کارشناسی ارشد رشته حقوق است. او کارشناسی مترجمی زبان دارد و هنر خود را در گیتار نیز آزموده است.

وی با اشاره سختی های این مسیر گفت: معلولیت نوعی محدودیت است که اگر بر آن غلبه نکنی روز به روز دایره ارتباط با محیط را تنگ‌تر خواهد کرد و فرد را از جامعه دور می‌کند. من از سال ۱۳۸۷ به ورزش روی آوردم و در چند رشته توانایی خود را سنجیدم و در نهایت تصمیم گرفت تا در رشته اسکی به فعالیت ادامه دهم و این رشته را به صورت حرفه‌ای دنبال کنم. البته نباید از اسکی پارالمپیکی انتظار کسب مدال داشت زیرا در اسکی و از سوی ورزشکاران سالم نیز هنوز به سطح مدال جهانی نرسیدیم. ورزش مفرح اسکی می‌تواند هیجان را به ورزشکاران معلول تزریق کند.

او گلایه دارد و می‌گوید: با وجود کسب عنوان شجاع‌ترین دختر پارالمپیکی تا کنون بیکار بوده و زمانی که به برخی از مسوولان برای کار و شغل رجوع می کنم، می گویند قهرمانی ندارید اما سوال من از آنها این است که چند نفر در ایران مدال شجاعت جهانی در ورزش دارند که مدال من اینگونه کم ارزش جلوه داده می شود.

ورزش را ابزار موفقیت می‌داند و زمانی که در برابر این پرسش قرار می‌گیرد که ممکن است در رشته‌های دیگر هم فعالیت کند؟ می‌گوید: نه. تمرکزم بر روی اسکی است و باید در این رشته موفق شوم. اکنون هفت ورزشکار نابینا در اسکی فعالیت دارند و امیدوارم که در پارالمپیک ۲۰۲۲ چین من تنها ورزشکار نابینا نباشم بلکه در این رشته چندین نفر حضور داشته باشند.

او باور دارد که با تلاش‌های «عیسی ساوه‌شمشکی» رییس انجمن پارااسکی این مهم تحقق پیدا خواهد کرد. البته در مسیر تحقق این هدف مهم «محمود خسروی‌وفا» رییس کمیته ملی پارالمپیک، «محمدرضا مظلومی» رییس فدراسیون ورزش نابینایان و «سیدمحمد شروین اسبقیان» رییس فدراسیون جانبازان حامی ورزشکاران پارالمپیکی خواهند بود. 

وی که موفق شده مسیرهای ۷۲ کیلومتری و ۴۲ کیلومتری را با اسکیت طی کند می‌گوید: در جشنواره استعدادیابی که انجمن پاراسکی برگزار کرد با این رشته آشنا شدم و توسط «عیسی ساوه شمشکی» به اسکی روی آوردم. اکنون نیز تلاش دارم تا بتوانم فردی موفق در پارااسکی باشم. فردی که بتواند زمینه را برای ورود سایر ورزشکاران نابینا فراهم کند. ورزشکاران نابینای ایران در رشته‌هایی مانند جودو، شطرنج و دوومیدانی موفق بودند و امیدوارم در اسکی نیز موفقیت حاصل شود.

الهه قلی فلاح در زمینه معلولیتش گفت: در پنج سالگی بر اثر بیماری هیدروسفالی و تومور مخچه بینایی‌اش را از دست دادم و بعد از جراحی به کما رفتم ولی به زندگی بازگشتم. بعد از این بازگشت نابینا و فلج شده بودم که خوشبختانه مشکل حرکتی رفع شد، اما همچنان نابینای مطلق هستم.

هر چند که پرچمداری و حضور وی در اسکی موجب معرفی قلی فلاح به ورزش ایران شد اما او فردی است که با وجود نابینایی به چهار زبان دنیا مسلط و کارشناسی رشته مترجمی زبان دارد و در رشته حقوق نیز تحصیل می کند.

اما یک نابینا چگونه اسکی و اسکیت می کند؟ این پرسشی است که ذهن بسیاری از مخاطبان را درگیر می‌کند. قلی فلاح در پاسخ به این پرسش می‌گوید: شیوه آموزش اسکیت‌سواری یک نابینا به این شکل است که یک فرد که به او پیشران می‌گویند اسکیت را پوشیده و با فاصله یک یا دو متری در حالی ‌که یک سیستم صوتی در دست دارد حرکت کرده و شخص نابینا از طریق این صدا جهت‌یابی و حرکت می‌کند. همچنین در رشته اسکی به ‌خاطر شرایط من باید حتما با یک همراه اسکی کنم. هم من و هم همراهم کاملا باید با هم هماهنگ باشیم تا مسیر را به درستی طی کنیم. در واقع باید دو نفر به یک نفر تبدیل شوند.

منبع:ایرنا

انتهای پیام