پایگاه خبری صدای زنجان- «فرهاد ابوالفضلی» کارگردان تئاتر که پیش‌ازاین از او کارهایی نظیر «کمدی استشمامات» و «تب سرد روی پیشانی داغ» و چندین کار دیگر به روی صحنه رفته است این روزها درگیر کار دیگری با عنوان «خاطرات خانه‌ای که نیست» هست تا آن را به روی صحنه ببرد. او در گفتگو با صدای زنجان از عدم‌حمایت‌ها در قبال تئاتر استان گلایه می‌کند و به‌صراحت می‌گوید: از مسئولین تشکر نمی‌کنم!

«خاطرات خانه‌ای که نیست» به گفته ابوالفضلی یک ساعت از زندگی یک خانواده در دوران جنگ را روایت می‌کند. روایتی که به‌طور مستقیم به موضوع جنگ نمی‌پردازد و در خلال آن گوشه چشمی به مسائل دیگر دارد.

او می‌گوید: این کار یک کار ارزشی است و وقایع در آن مربوط به دهه 60 است و در حقیقت این نمایش یک ساعت از زندگی یک خانواده را در دوران جنگ روایت می‌کند که قرار است تا یک ساعت دیگر یک بمب در خانه آن‌ها بیفتد و همه بمیرند به‌جز یک نفرشان.

او ادامه می‌دهد: نویسنده این اثر آقای «کامران شهلایی» است و «جلال نوری» و «علیرضا بیات» و «سهیلا قلندری» و «لیلا قلندری» و« آیلار نادری» و «مهدی اسکندری» در این نمایش به ایفای نقش می‌پردازند. ضمن اینکه این نمایش از پنج‌شنبه 14 مهر تا پنج‌شنبه هفته آینده 21 مهرماه به مدت یک هفته ساعت 18 در فرهنگسرای امام خمینی به روی صحنه می‌رود.

ابوالفضلی در مورد وضعیت تئاتر در زنجان می‌افزاید: این چندمین کار ارزشی من تلقی می‌شود که سری پیش قبل از بازبینی کار من در جشنواره غواصان دریادل کرونا گرفتم و نتوانستم به اجرا برسم و فیلم کارم را بازبینی کردند ولی به‌صورت کلی تئاتر مدت‌زمان درازی است که در زنجان به‌سختی فعالیت می‌کند و جان می‌دهد.

این کارگردان می‌افزاید: برای نورپردازی کارم رفته بودم و ما 4 نورپردازی نقطه‌ای درست‌وحسابی نداشتیم. 7 ماه از زندگی‌مان را گذاشتیم و صرف این کارکردیم و زحمت کشیدیم. آنجایی که باید  نتیجه بگیریم نوری وجود ندارد و بودجه و حمایتی نیست.

وی می‌افزاید: شهرداری که قرار بود در سطح شهر 5 بنر بزند با تأخیر این کار را انجام می‌دهد و امروز که چند روز تا شروع کار مانده است بنرهای این نمایش در سطح شهر اصلاً وجود ندارد. ضمن اینکه باید دید با توجه به اتفاقات اخیر آیا تماشاگری وجود دارد که بیاید و تئاتر ببیند؟ هجمه‌ای از اعتراضات بر من وارد است که اکنون چرا دارید این کار را به روی صحنه می‌برید و پاسخ من به این هجمه‌ها این است که من عاشق تئاتر هستم و من به خاطر جشنواره کار نمی‌کنم!

این کارگردان تئاتر اذعان می‌کند: هرکسی دیدگاهی دارد و همان‌طور که من 32 سال به عقاید همه دوستانم با هر تفکری احترام گذاشتم، معتقدم که آن‌ها هم بایستی به عقاید من احترام بگذارند! بچه‌ها هفت ماه تمام روی این کار زحمت کشیدند و بااینکه می‌دانند در انتهای این مسیر یک ریال پول نیست، ولی اکنون با نهایت توان در این هفت ماه کارکرده‌اند و اکنون زمان آن است که نتیجه بگیرند. ضمن اینکه پس از مدت‌ها ارگانی نیست که از نمایش حمایت کند و ما هنوز هم باید به دنبال بلیط فروشی برویم تا شاید به‌نوعی بتوان بخشی از هزینه‌های صرف شده در این زمینه را به دست بیاوریم.

تئاتر برای مردم است، نه جشنواره!

ابوالفضلی می‌گوید: اکنون انجمن نمایش و ارشاد مدام جشنواره برگزار می‌کنند و دریغ از خروجی و یک اتفاق مهم. منتهی مراتب من این را یاد گرفتم که تئاتر را برای مخاطب عام کارکنم. این دهمین کار من است که کارگردانی‌اش را به عهده داشتم و این موضوع را پس از 9 بار کارگردانی کردن فهمیدم که تئاتر تنها برای مردم است، نه جشنواره! ولی شرایط هرروز سخت و سخت‌تر می‌شود.

وی در مورد دلایل انتخاب این نمایشنامه ادامه می‌دهد: به نظر من نمایشنامه خارجی یا ایرانی فرقی ندارد و نمایشنامه درست و یا غلط است که ما انتخاب می‌کنیم و متأسفانه امروز روز پرداختن به یک سری از موضوعات روشنفکری تلقی می‌شود. ضمن اینکه بحث من، بحث مطرح کردن مشکلات و آسیب‌های اجتماعی و این قبیل مسائل نیست و به بسیاری از این موضوعات پرداخته‌ام و کارکرده‌ام. منتهی بحث من این است که برخی از کارگردانان خودشان هم نمی‌دانند چه‌کار می‌کنند و مخاطب می‌آید در سالن می‌نشیند و گیج از سالن تئاتر بیرون می‌رود و این کار، کار خوبی قلمداد می‌شود.

این کارگردان افزود: وقتی این نمایشنامه را خواندم به این نتیجه رسیدم که جنگ هیچ‌چیزی را تغییر نمی‌دهد و جنگ برای تغییر نیست و هیچ‌چیزی را بهتر نمی‌کند! جنگی که 8 سال بر ما تحمیل شد برای ما دفاع بود. دو دایی‌ من در جنگ شهید شده‌اند و این موضوع بسیار قابل‌لمس است. باوجوداینکه آدم سیاسی نیستم و معتقدم که این جمله هم سیاسی نیست اما خواستم بگویم که تعمداً این تئاتر در این برهه زمانی و در میان این‌همه حساسیت اجرا می‌کنم.

تئاتر شهرستان و غیر شهرستانی وجود ندارد، امکانات است که حرف اول را می‌زند

ابوالفضلی با اشاره به ظرفیت‌های تئاتر در استان زنجان خاطرنشان می‌کند: ما هنرمندان درجه‌یکی در قیدار و ابهر داریم منتهی من معتقدم تئاتر شهرستان و غیر شهرستانی وجود ندارد، امکانات و تجهیزات و حمایت‌ها است که متفاوت است و بودجه‌ای که به شهرستان‌ها تخصیص می‌دهند بسیار ناچیز است. در شهرستان‌ها کارگردان همه کارها را می‌کند و گریمور و لباس نادیده گرفته می‌شود درحالی‌که در تهران در این زمینه همه موضوعات برنامه‌ریزی‌شده پیش می‌رود.

وی بابیان اینکه من خودم کارمند هستم و درآمدم از این طریق است و شاید مسخره به نظر بیاید اما از همان‌جا که پول را در‌یافت می‌کنم، آن را به تئاتر تزریق می‌کنم، می‌گوید: تنها علاقه صرف است که هنرمندان و بازیگران را در این عرصه نگه می‌دارد وگرنه هنر درآمد چندانی ندارد؛ به‌طوری‌که به خاطر مبلغ ناچیزی حدود 6 ماه رفتم در سریالی بازیگری کردم و اکنون بر سر سریالی تحت عنوان «باشی بلالی» هستیم و دارم روی آن کار می‌کنم.

در عرصه نمایش درآمد چندانی ندارد

ابوالفضلی بابیان اینکه کار در عرصه نمایش درآمد چندانی ندارد، می‌افزاید: به همین دلیل است که بسیاری از افراد از ادامه در این مسیر دلسرد شده‌ و خانه‌نشین شده‌اند. دلیل این موضوع هم که بسیاری از گروه‌های تئاتر دیگر فعال نیستند، هم می‌تواند این موضوع باشد. اگرچه دلایل دیگری هم در این زمینه وجود دارد. درواقع دلسرد شدن هنرمندان باعث شده است که هسته مرکزی این گروه‌ها روزبه‌روز ضعیف و ضعیف‌تر شود و در کنار آن میدان ندادن به جوانان باعث شده است که این گروه‌ها منحل شوند ولی کار کردن چندان مهم نیست بلکه چگونه کار کردن مهم است!

وی می‌افزاید: قبل از کرونا وضعیت تئاتر به‌مراتب داشت خوب می‌شد و واقعاً یک‌چیز عجیب‌وغریب در حال شکل‌گیری بود و نتیجه زحماتمان را وقتی داشتیم می‌دیدیم کلی کیف داشت و شاید دیگر لازم نبود که ما سراغ تماشاگر برویم و اگر نمایشی باب میل خود افراد بود، خودشان به تماشای نمایش می‌آمدند! اما کرونا آمد و هر آنچه وجود داشت را خراب کرد و یک سری اتفاقات افتاد. در دوره کرونا ما جشنواره فجر رفتیم و اجرا هم کردیم ولی این جشنواره هم حتی بوی جشنواره را نمی‌داد چراکه جشنواره را کرونا تحت تأثیر قرار داده بود و دریغ از تماشاگر و فضای پر جنب‌وجوش پیش از کرونا!

ابوالفضلی بابیان اینکه اخیراً میزان هنر و هنرمندی یک بازیگر از طریق جشنواره‌ها سنجیده می‌شود، می‌گوید: معتقدم که این موضوع معیار درستی برای سنجش هنر افراد نخواهد بود چراکه در این جشنواره‌ها رانت و رانت بازی همواره وجود دارد و اتفاقاتی می‌افتد. ضمن اینکه معتقدم که میزان هنر افراد را جوایز نشان نمی‌دهد بلکه این میزان مخاطبین است که هنرمندی هنرمند را مشخص می‌کند.

این کارگردان در خصوص وضعیت آموزش تئاتر و بازیگری در استان خاطرنشان می‌کند: چندین موسسه‌ خصوصی در استان وجود دارد که برخی از این موسسه‌های خصوصی نیز با فکر پول درآوردن وارد این قضیه شده‌اند و برخی دیگر هم هستند صرفاً دغدغه آموزش دارند.

انتهای پیام/

خبرنگار: زهره میر عیسی خانی