زهره میرعیسی‌خانی- نمایشگاه عکس و چیدمان «موزه فراموشی» از 19 تا 25 مهر ماه در محل آرت گالری «مان» واقع در شهرک کارمندان برگزار می‌شود. این نمایشگاه در واقع مجموعه‌‎ای از عکس‌های مازیار محمدیون است که به گذشته‌ها اشاره دارد و هر کدام در دل خود داستانی را دارند که می‌توان از گذشته‌ها شنید.

مازیار محمدیون در خصوص این نمایشگاه با اشاره به اینکه موضوع گذشته و آنچه که در آن اتفاق افتاده، همواره برای من جذاب بوده است، گفت: «موزه فراموشی» در واقع پلی به گذشته‌ها است.

وی ادامه داد: من همیشه به موضوع گذشته علاقه‌مند بوده‌ام و به دنبال این بوده‌ام که در خصوص گذشته زنجان اطلاعاتی به دست آورم اما موضوعی که وجود دارد، این است که به نظر می‌رسد از سال1300 به این سمت ما چندان اطلاعاتی از گذشته نداریم.

این عکاس با بیان اینکه این موضوع که مردم زنجان در گذشته‌های دور چه طور زندگی می‌کردند و باورها وآداب و رسوم و اعتقادات و افسانه‌هایشان چه بوده است؟ در واقع حس نوستالژی در افراد ایجاد می‌کند، اظهار کرد: موضوعی به نام مستندسازی وجود دارد که متاسفانه در این زمینه بین غرب و شرق تفاوت بسیاری دیده می‌شود و به نظر می‌رسد غربی‍‌ها همواره سیستم آرشیو کردن و مستند کردنشان بهتر از شرقی‌ها بوده است.

وی خاطرنشان کرد: روی هم رفته ما آدم‌هایی هستیم که خیلی اهل آرشیو کردن اطلاعات نیستیم همان طور که گذشتگان ما از این قضیه غافل بودند. آنها یا آدم‌های بی‌خیالی بودند یا با مستند کردن آشنایی نداشتند و برایشان این موضوع چندان اهمیت نداشته است ونتیجه‌اش این شده است که از گذشته چندان اطلاعاتی در دست نداریم.

محمدیون افزود: پروژه «موزه فراموشی» را زمانی شروع کردم که این موضوع دغدغه اصلی من بود. در حال حاضر این پروژه شامل 8 عکس است که هر عکس یک داستان دارد و در قالب داستان‌های کوتاه واقعی که خودم آنها را نوشته‌ام به تصویر در آمده است و در قالب این تصاویر  زندگی دهه‌های 20 و 30 را به نمایش گذاشته‌ام.

وی افزود: کنار هر عکس سیستمی تعبیه شده است که افراد می‌توانند با زدن دکمه آن، ماجرا و داستان هر عکس را بشنوند و داستان‌های واقعی مردمی‌که روزگاری در زنجان می‌زیسته‌اند را گوش بدهند و در خلال این داستان‌ها با آداب و رسوم و باور و خرافات مردم زنجان در روزگار دور آشنا شوند ولی هدف اصلی من این است که علاوه بر اینکه داستان این مردم را روایت کنم، وسیله‌هایی که مربوط به این داستان‌ها بوده‌اند را مستند کنم.

این هنرمند خاطرنشان کرد: «موزه فراموشی» در واقع گرته برداری از کتاب «موزه معصومیت» نویسنده ترکیه‌ای «اورهان پاموک» است که در این کتاب اورهان پاموک از زبان شخصیت اصلی داستان که «کمال» است و در دهه 70 میلادی که داستان در حول و حوش آن می‌گذرد اشیایی که خاطرات مشترکی با معشوقه‌ خود دارد را جمع‌آوری کرده و در قالب داستان آورده است و همین موزه را در شهر استانبول ترکیه ساخته‌اند که اشیا در آن سندیت پیدا کرده‌اند و در واقع مستند شده است که مردم در آن دهه چگونه می‌‍‌زیسته‌اند.

وی با اشاره به اینکه پاموک اعتقاد دارد که در واقع اشیا روح دارند و حتی بعد از مرگ اشیا آن روح درون اشیا باقی می‌مانند، افزود: من همین موضوع را به زنجان تعمیم دادم و با توجه به اینکه من بسیار به زنجان علاقه دارم و زنجان در واقع نقش همان معشوقه داستان پاموک را برای من بازی می‌کند و این علاقه همواره در من زنده است.

محمدیون با اشاره به اینکه همه این اشیا بر روی طاقچه چیدمان شده است، افزود: دلیل اینکه این عکس‌ها بر روی طاقچه چیدمان شده است این است که به خاطر یک سری از طرح‌های شهرداری و خیابان‌کشی‌هایی که در استان اتفاق افتاد، یک سری خانه‌ها خراب شدند و از دل این خانه‌ها یک سری طاقچه‌ها بیرون ماند. از دید من طاقچه‌ها معمولا دیرترین عنصری هست که در خانه‌ها می‌میرند و آن هم روح دارد و از همین جهت من اشیا را بر روی طاقچه‌ها چیدمان کردم و عکس گرفتم.

وی افزود: علاوه بر عکس‌ها، اشیایی که من برای عکس گرفتن جمع‌آوری کرده‌ام نیز در نمایشگاهی که در یک هفته در گالری «مان» برپا است در معرض دید هستند.

این هنرمند خاطرنشان کرد: با وجود اینکه این نمایشگاه تنها یک هفته‌ برپا است و خیلی نمی‌توان روی آن کار کرد، شبیه همان موزه معصومیتی است که در استانبول کار شده است.

افراد با فضای گالری آشنا نیستند

وی با اشاره به اینکه در زمینه فرهنگ و هنر در کشور و استان دچار مشکلی هستیم، گفت: مشکل این است که متولی بحث فرهنگ و هنر دولت است و همواره وقتی دولت کار را بر عهده می‌گیرد، نگاه کارمندی بر آن سایه می‌اندازد و هر کسی که مسئولیتی در این حوزه‌ داشته باشد نگاه کارمندی بر این موضوع پیدا می‌کند و برای او اهمیتی ندارد که نمایشگاهی برگزار شود یا خیر. ضمن اینکه گاها بخشی از این افراد هم فاقد تخصص‌های لازم هستند و همین مساله مشکل آفرین می‌شود.

این هنرمند با اشاره به اینکه چند سال پیش یک گالری در استان افتتاح کردم که به خاطر مشکلات مالی بسته شد، افزود: مبحث گالری در استان ناشناخته است و متاسفانه گالری‌ها مخاطب چندانی ندارند و هنوز افراد با فضای گالری آشنا نیستند. اداره فرهنگ و ارشاد هم خود با موضوع گالری چندان آشنایی ندارد و اصلا برای او افتتاح گالری‌های خصوصی جای سوال است. در حال حاضر تنها گالری خصوصی موجود در استان گالری «مان» است که نسبت به چند سال گذشته که من خود گالری‌ام را تعطیل کردم وضعیت به نسبت بهتر شده و افراد بیشتری با گالری آشنایی پیدا کرده‌اند و هنرمندان بیشتر استقبال می‌کنند.

وی با اشاره به اینکه هزینه برگزاری نمایشگاه بالاتر رفته است، گفت: هزینه چاپ عکس‌ها، ابزار کار و استهلاک دوربین در این سال‌ها افزایش یافته است و در واقع همه این موارد به نوعی باعث محدودیت‌هایی برای عکاسان می‌شود.

در بحث عکاسی خبری عقب هستیم

محمدیون با اشاره به اینکه بالغ بر 10 سال عکاس خبری بوده‌ام، و در خبرگزاری ایسنا و روزنامه همشهری فعالیت داشته‌ام، افزود: متاسفانه هنوز در بحث عکاسی خبری و مطبوعاتی در استان بسیار عقب هستیم و به لحاظ شکل حرفه‌ای کار مشکل داریم و در واقع برخورد رسانه‌ها با عکاس‌ها برخورد حرفه‌ای نیست و نشریات مکتوب و غیر مکتوب به اهمیت عکس در صفحات خود واقف نیستند و در واقع به دلیل اینکه نمی‌خواهند هزینه ای برای عکاس در نظر بگیرند، از عکس‌های غیرواقعی استفاده می‌کنند.

وی افزود: دومین مشکلی که در این زمینه وجود دارد، مشکل آموزش عکاسی است. عکاسی که بر پایه دانش باشد چرا که به واسطه دانش ایده در ذهن عکاس شکل می‌گیرد. در استان در زمینه آموزش عکاسی ضعیف عمل کرده‌ایم و این موضوع نیازمند این است که در این زمینه بهتر عمل کنیم تا دانش به وجود آید و افراد ایده بگیرند و مجموعه عکس تولید کنند تا گالری بزنند.