پایگاه خبری صدای زنجان- محمدولی فروتن متولد سال 1357 است و از سال 69 فعالیت تئاتری خود را شروع کرده است ولی از سال 72 این فعالیت شکل حرفه‌ای‌تری به خود گرفته و تاکنون هم به فعالیت خود ادامه داده است. او به تازگی توانسته است جایزه بهترین بازیگر مرد جشنوارهscreen power  انگلستان را از آن خود کند. به همین مناسبت با او مصاحبه‌ای داشتیم که در زیر می‌خوانید:

در مورد فیلم یارا صحبت کنید و این اثر با چند فیلم دیگر در جشنواره screen power رقابت داشته است؟

فیلم «یارا» به نویسندگی و تهیه‌کنندگی و کارگردانی سیدحمید کرمانی ساخته شد. این کار تقریبا دو سال پیش ساخته و آماده پخش شد و در دو سه جشنواره هم پیش از این شرکت داشت که یکی از این جشنواره‌ها، جشنواره افلاکیان بود. جشنواره screen power در لندن برگزار شد و با 10 تا 15 فیلم کوتاه دیگر رقابت داشت و توانست در بازیگری به عنوان بهترین بازیگر مرد جایزه بگیرد.

خودتان از بازیگری در این فیلم راضی بودید؟

بله، من از حضور در این فیلم خرسندم چرا که کار خاصی بود و موضوع هم موضوع خاصی بود. آقای کرمانی در این فیلم به موضوع کودکان پرداخته بود کما اینکه در کارهای دیگرش هم همین اتفاق می‌افتد و شاهد هستیم که این کارگردان چه در کارهای قبلی خود چه در این کارش به موضوع کودک و معضلات آن و به‌ویژه نقش خانواده در پرورش آنها بیشتر توجه دارد و در فیلم کوتاه «یارا» هم به همین مساله پرداخته بودند.

در این فیلم هم بچه یک مشکلی دارد و خانواده در صدد برطرف کردن این مشکل هستند. ضمن اینکه بسیاری از رفتارهایی که ما در بزرگسالی داریم ریشه‌اش به کودکی‌مان برمی‌گردد و اتفاقی که برای‌مان می‌افتد. این فیلم هم دارد به همین موضوع می‌پردازد.

در مورد وضعیت بازیگری در استان نظرتان چیست؟ وضعیت آموزش به نظر شما چگونه است و آیا ما پتانسیل‌های خوبی در این زمینه داریم یا خیر؟

در رابطه با وضعیت پتانسیل بازیگری باید اذعان داشت که استان زنجان یکی از بزرگترین استان‌ها در زمینه پتانسیل بازیگری است که بازیگران پتانسیل‌های بسیار قوی دارند اما متاسفانه به دلیل عدم امکانات این پتانسل‌ها مورد بهره‌برداری قرار نمی‌گیرد. اما در خصوص آموزش بازیگری باید اذعان داشت که ما کمی در رابطه با سخت‌افزار مشکل داریم.

ما نفراتی داریم که می‌توانند به راحتی بازی کنند و با نقش‌ها ارتباط بگیرند اما از نظر سخت‌افزاری به دلیل اینکه در استان به هیچ وجه امکانات وجود ندارد، دیده نمی‌شوند! جزو معدود استان‌هایی در کشور هستیم که مرکز استان‌مان یک سالن اختصاصی برای تئاتر ندارد و متاسفانه این اتفاق هیچگاه نیفتاده و هیچ حمایتی از فعالان این عرصه صورت نمی‌گیرد در حالی که حمایت شدن برای بچه‌ها بسیار مهم است.

شاید تعداد بازیگرانی که تنها و منحصرا در زمینه بازیگری در تئاتر یا سینما فعالیت دارند به 10 نفر هم نرسد چرا که بازیگران از لحاظ مالی تامین نمی‌شوند! نگاهی به وضعیت بازیگران استان که بیندازیم متوجه می‌شویم که بیشتر بازیگرهای ما جوان هستند و ما در رده میان‌سال و بزرگسال بازیگر چندانی نداریم و آن افراد میان‌سال هم بازیگری را رها کردند و مشغول کار و فعالیتی شدند تا از آن طریق امرار معاش کنند و حالا که باز نشست شدند در تئاتر فعالیت دارند.

بازیگران ما اکثرا جوان هستند و جوان وقتی که وارد مسیر زندگی می‌شود، رفته‌رفته بازیگری را کنار می‌گذارد چون هیچ حمایتی را ندارد و به همین خاطر شاهد هستیم که پرونده بازیگران ما در جوانی بسته می‌شود مگر اینکه برخی از آن‌ها به تهران مهاجرت کنند و در آنجا فعالیت خود را از سر بگیرند و در آنجا فعالیت کنند که در این زمینه 100درصد پیشرفت خواهند کرد و دیده خواهند شد!

تفاوتی بین بازیگری تئاتر و سینما وجود دارد یا خیر؟ گاها شاهد هستیم که وقتی بازیگران سینما وارد تئاتر می‌شوند، بازیگران تئاتر انتقاداتی به آن‌ها وارد می‌کنند، نظر شما چیست؟

ما که اصولا اعتراضی نباید داشته باشیم چرا که هر دو فعالیت بازیگری است. ولی تفاوت فاحشی بین بودن در صحنه و پشت دوربین قرار گرفتن وجود دارد. در تئاتر اگزجره یا غلو شده کار می‌شود چرا که ما روی صحنه هستیم و هیچ وقفه و کاتی ندارد و تئاتر تا پایان ادامه پیدا می‌کند. اما حسی که شما به عنوان یک بازیگران در پشت دوربین می‌گیرید با حسی که برای تئاتر باید بگیرید، کاملا متفاوت است و سختی کار تلویزیون هم این است که کات دارد و شما یک حسی را به صورت منسجم نمی‌توانید داشته باشید تا آن را به آخر برسانید. بازیگر در پشت دوربین باید قدرتمند باشد که حس‌ها را به هم ربط بدهد چرا که صحنه‌ها و سکانس‌ها پشت سر هم گرفته نمی‌شود و بازیگر نمی‌تواند حس را تداوم بخشد و این بدین معنا است که تداوم حسی در پشت دوربین خیلی ریز است و ما دیگر آن غلو که در تئاتر وجود دارد را در سینما نداریم! ضمن اینکه بازیگرانی که از تئاتر شروع به فعالیت می‌کنند و سپس وارد سینما می‌شوند، موفق‌تر هستند چرا که آن تداوم حسی را تجربه کرده‌اند، ولی بازیگرانی که مستقیما وارد سینما می‌شوند یک میزان شاید نتواند تداوم حسی را به خوبی به منصه ظهور بگذارد.

شیوع کرونا باعث شد که بازیگری استان لطمه ببیند این وضعیت را شما چگونه ارزیابی می‌کنید؟ مشکل اصلی تئاتر استان به نظر شما چیست؟

هیچ حمایت از بازیگران در این دوران نشده است. بعضی موقع‌ها هست که مسئولین برمی‌گردند و می‌گویند ما به هنرمندان کمک نقدی کردیم و به بازیگران حدود دو تا سه میلیون کمک هدیه شد (هر چند خود من مورد حمایت قرار نگرفتم) اما بحث بازیگران دیگری که این مبلغ را در یافت کردند باید گفت که این هزینه کمک چندانی نمی‌کند چرا که بالغ بر دو سال است که فرهنگسرا بسته است و بازیگران در این مدت در آمدی نداشته‌اند.

یکی از مشکلات تئاتر ما در حال حاضر این است که تئاتر استان جشنواره‌ای شده است و این موضوع به تئاتر استان آسیب می‌زند و یک موضوع وحشتناک در حال وقوع است! تنها استانی هستیم که فرهنگسرای استانش دو سال تمام، بسته بوده است و اجراهایی که در این مدت داشته‌ایم تنها به سبب شرکت در جشنواره بوده است. جشنواره‌ای که تماشاگر ندارد و تئاتر اگر تماشاگر نداشته باشد یعنی هیچ!

 تنها با تماشاگر است که به تئاتر معنا می‌دهد و 10 تئاتری که در این دو سال کار شده است چه کسی دیده؟ تنها سه داور جشنواره دیده‌اند که این تئاتر به درد نمی‌خورد. ما بنا است که تئاتر را به جامعه ارائه بدهیم نه دوسه داوری که برای جشنواره در نظر گرفته شده است و شاید تحلیلگران خوبی هم باشند. اما متاسفانه چون پول در جشنواره هست ما به راحتی تمام جشنواره‌ها را با شدت برگزار می‌کنیم اما اجرای عمومی نداریم چرا که پروتکل‌های بهداشتی به هم می‌خورد و اینجا است که هنرمند ضربه می‌خورد.

ضربه‌ای که هنرمندان در این دو سال خوردند هیچ قشری در جامعه متحمل نشده است. تصور بر این است که اگر مردم جامعه تئاتر نبینند؛ مشکلی ایجاد نمی‌شود ولی نان مردم باید در سر سفره‌هایشان باشد ولی تغذیه ذهنی نبود موردی هم ندارد، در حالی که اگرمردم  آرامش ذهنی داشته باشد، خیلی راحت‌تر می‌تواند آن دو لقمه نان را هم بخورند.

توصیه‌ای که به جوانانی که تازه وارد این عرصه می‌شوند دارید؟

اولین بحثی که وجود دارد این است که هنرمندان جوان ما به این درک برسند و از خود بپرسند که چرا قرار است وارد این حرفه شوند؟ حرفه بازیگری از دور زیباست اما نزدیک‌تر که می‌شویم، می‌بینیم سختی‌های بسیاری دارد و بایستی یک بازیگر برای بهتر شدن در این مسیر از خیلی تفریحات جوانی خود بگذرد.

این موضوع که یک جوان آگاهانه وارد این عرصه شود به او در باز شناختن مسیری که انتخاب می‌کنند، کمک می‌کند. 90 درصد بازیگران یا فعالانی که وارد این عرصه می‌شوند هدف خود را از ورود به این حوزه معروف شدن اعلام می‌کنند! ضمن اینکه همه ما در جوانی دوست داریم دیده شویم اما اینکه ما در این زمینه ورود کنیم و آگاهانه تصمیم بگیریم که یک هنرمند باشیم اهمیت بیشتری دارد. مثلی هست که می‌گوید که همه مردم جهان هنرمند هستند، اما افراد کمی هستند که بتوانند هنر خود را ارائه بدهند. ما در ذهنیات خود خیلی هنرمندیم ولی وقتی آن را ارائه می‌دهیم تبدیل به هنرمند می‌شویم. از کسانی که وارد این عرصه می‌شوند خواهش می‌کنم که در وهله اول کلاس بروند و سه چهار ماه اول است که باعث می‌شود، آنها متوجه شوند که عشق و علاقه به تئاتر و بازیگری دارند یا خیر؟ در کلاس‌ها آدم سختی و وحشتناک بودن کار را می‌بینند و آن‌جا است که تصمیم می‌گیرند که می‌توانند موفق شوند یا خیر و اگر نمی‌توانند یک دفعه کنار بکشند و مسیر دیگری را در پیش بگیرند.

انتهای پیام/

خبرنگار: زهره میرعیسی خانی