اینکه پس از ۲۷ سال دوباره دوم خرداد یادآوری می شود نشان می دهد بیم تکرار آن نزد نگارنده یادداشت وجود دارد. تاریخ حافظه ملت هاست و می تواند تکرار شود؛ بیم آن است که قهر کرده های رای گیری که سال ها برای قهر آنها تلاش شده بود دوباره با صندوق ها آشتی کنند و هر آنچه جناح اصول گرا رشته کرده بود و موفقیت خود را در قهر مردم می دید پنبه شود.

اگر قشر پر جمعیت مردم ایران از طبقه متوسط و متوسط به پایین هستند نه فقط مولود دوم خرداد که بخش عظیمی از آن مولود معجزه هزاره سوم می باشد که شعار عدالت سر می داد. اما آنچه که الان بیشتر شعار است اتفاقا در اردوگاه اصولگرایان است که صحبت از یک جهان یک فرصت می کنند اما یک جهان یک تحریم را به ارمغان آوردند. صحبت از پاک بودن می کنند اما کارنامه ای قابل دفاع ندارند ؛ صحبت از خدمت و پیشرفت می کنند اما طمع رسیدن از ریاست قوه ای به قوه دیگر دارند . جای خدا و مردم تصمیم می گیرند که پزشکیان رییس جمهور نشود همه اینها ناخواسته خیل عظیم قهر کرده که امید به ادامه قهرشان بود را به سمت پزشکیان و سر ریز آراء به نام او‌ می کشاند. نیازی به آمدن خاتمی نیست وقتی حماسه ای دیگر در راه است . دغدغه امروز مردم سفره ای است که هر روز کوچک‌ می شود سفره های دو گانه ای است که پهن شده است. تورمی است که نه نقطه ای بلکه نقطه به نقطه شده است.

زیست سیاسی اصلاح طلبان را باید در شعار گفتگوی تمدن ها دید؛ در صندوق ذخیره ارزی دید ؛ در برجامی دید که بدعهدی آمریکا و شیطنت اسرائیل از یک طرف و ریاکاری چین و روسیه در کنار آتش زنندگان داخلی برجام و رسانه های موافق آن به کام مردم تلخ کرد. زیست سیاسی ایشان اینبار آمیخته به خواست اکثریت قهر کرده از صندوق هاست . با دنیا باید به پشتوانه قدرت مردمی بر اساس منافع ملی و مشترک تعامل کرد نه اینکه متحد دائمی آنها شد. سیاستی که سالهاست کمرنگ شده است.