پایگاه خبری صدای زنجان نیوز/

  باز این چه شورش است که در خلق عالم است.

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است.

دیباچه عشق وعاشقی بازشود

دل‌ها همه آماده پرواز شود

با بوی محرالحرام توحسین (ع)

ایّام عزا و غصّه آغاز شود.

باز محرم رسید، سراسر ایران اسلامی در سوگ وماتم وفرورفت. پرچم‌ها وبیرق های عزا به صورت خودجوش درهرکوی و برزن به نشانه عزای آل طاها برافراشته شدند در سوگ آن بزرگمرد و همراهان پاکباز شهیدش.

 گویا قیامتی برپاشده. آیینی که سینه به سینه از نسلی به نسل بعد گشته تا امروز به ما رسیده است. عشق به حسین(ع) و اهداف بلندش، که برای رادمردی ودفاع از دین خدا ایستاد و با خونش در تاریخ جاودان و ماندگار شد.

 بزرگمردی که می‌دانست با سپاه ۷۲نفره نمی‌توان برابر تمام کفر ایستاد اما رنج و سختی را تا مرز شهادت درراه خدا تحمّل کرد تا باخون خود چراغ هدایتی باشد برای همه آزاده مردان جهان.

«اِنَّ الحُسَین مِصباحُ الهُدی وَ سَفینَهُ النِجاه» او که پیامش جهاد در راه خدا بود (اِنَّ اَلحَیاه عَقیدَهِ وَالجَهاد.) این‌گونه مِهر ابدیش را در دل همه آزادیخواهان عالم فارغ از مسلمان و غیر مسلمان کاشت.

مِِهری که در دل ما ایرانیان مانده و با رسیدن ماه محرم به صورت خودجوش شور و حالی دیگر بر سراسر کشور حاکم می‌گردد و هر یک از ما به سبک خود به سوگ آن فروغ جاودانی ویارانش می‌نشینیم و اشک ماتم و عزا به رخسار جاری می‌نماییم.

لکن محرم امسال برای ملت غیور وشهید پرور ایران اسلامی در اثر جنایتهای رژیم صهیونیستی غاصب وکودک کش وآمریکای جنابتکار باریختن خون بی گناهان ووارد کردن خسارات بی شمار رنگ وبوی دیگری دارد .

سبک زندگی حسینی وعاشورایی بر می‌گردد به اهدافی که حضرت امام حسین(ع) که همانا «اصلاح امت جدّش (اِنَّما لِطَلَبِ الاِصلاح مِن اُمَّتِ جَدّی)وامر به معروف ونهی از منکر بود.» (اُریدُ اَن آمُرَبِالمَعروف واَنهی عَنِ المُنکَر). بر اساس آن تصمیمی درراه خدا گرفت که تاریخ آزادگان و احرار جهان را تغییر داد. حضرت در این مسیر اقدامی کلامی و عملی داشتند که بعد از قرن‌ها هنوز هم زبانزد خاص و عام است.

همگان آن را مبداء آزادگی و رشادت می‌دانند و در وصفش سخن می‌رانند. قیام ایشان از روزی آغاز می‌شود که با ناتمام گذاشتن حجِّ ابراهیمی به سوی صحرای کربلا به راه می‌افتند این یعنی حتی اولیای الهی در راه تکلیف الهی ازفروع شرعی می‌گذرند. حضرت در مسیر خود جهت رضای خدا تردیدی ندارد و به پا می‌خیزد.

"الهی رَضَاََ بَه رِضا ئِک ".

امام حسین (ع) یکی از فرایض بزرگ دینی را نیمه تمام می‌گذارد و پای در مسیر قیام در برابر ظلم و مُنکَرِ بزرگ می‌گذارد که هم یک فریضه دینی است و قطعا یک باور عمومی هم در میان همه مردمان دنیاست.

 این‌که در برابر منکر و ظلم ظالم باید ایستاد و حضرت این اقدام را می‌کنند و تا آخرین قطره خون‌شان پای این هدف مقدس می‌ایستند. مبارزه با ظلم امری خداپسندانه است که درآن هیچ تردیدی نیست، فرقی ندارد درچه دینی و چه آیینی باشد همه این را یک مفروض قلبی می‌دانند اما می‌بینیم گاه این باور قلبی یعنی مبارزه با ظلم و ستم و قیام در برابر جور چنان اهمیّت می‌یابد که بر یک واجب شرعی اَرجَحیَّت پیدا می‌کند. حضرت حجّ را نیمه تمام می‌گذارند و می‌روند به سمت قتلگاه! برای مبارزه با منکری بزرگ! مبارزه با ظالمی و حاکمی ستمگر.

بی شک می‌دانستند با این کمی همراهان و فراوانی نیروهای خصم شانسی برای پیروزی عددی ندارند. ایشان تصمیم‌شان را گرفته‌اند و در۲۰روزی که طی طریق می‌کردند و به محل کارزار رسیدند واقف بودند به آنچه که قرار است سرنوشت‌شان باشد.

 برای همین هم هست که رفتار خصم‌ دون با ایشان که تا آخرین میزان هرآنچه را داشتند ایثار کردند معنایی برایشان پیدا نمی‌کند و تردیدی در هدف‌شان ندارند که لحظه‌ای به پا پس کشیدن بیاندیشند، همه این‌ها به رغمی که از خون و خاک و آزار و اذیّت و رنج‌های زیاد، رنج‌های تحمّل نکردنی و شاید بی‌سابقه و تکرارنشدنی در تاریخ بشریّت به این کاروان صبور و بزرگوار گذشت  برتافتند و بارشادت به آن وادی پا نهادند، ماندند و تحمّل کردند و پیروز شدند و در تاریخ جاودانه و ماندگار که حضرت درآن لحظه شهادت، دست مبارک‌شان را به سوی آسمان می‌برند و با صدای رسا به خداوند تعالی عرضه  می‌دارند: «خدایا راضیم از ادای دِینَم در راهتان» و حضرت زینب کبری(س) که پیام‌دار و پیام‌رسان این حرکت و قیام تاریخی بوده در دل داغداری این مصیبت عظما در کاخ کذایی ابن سعد در مجلس یزید  فریاد می‌زند: «چیزی غیر از زیبایی در این مسیر ندیدم و نیست.» (وَما رَاَیَتُ اِلاّ جَمیلا) .