اطلس منصف- خوابگاه جای عجیبی است شاید وصفش برای کسانی که از نزدیک این زندگی را تجربه نکرده‌اند مشکل باشد، جایی که می‌توان همه چیز دید، فرهنگ و شخصیت‌های متفاوت. اینجا خوابگاه دختران دانشجوست. دخترانی که حساس‌ترند و این حساسیت شاید کمی بیشتر در تنگنایشان قرار دهد.

در خوابگاه دختران بعضی چیزا جزو اسرار دخترانه است، این را دخترانی که در اینجا زندگی کرده‌اند می‌دانند.

در نگاه اول هرکسی که وارد آنجا ‌شود، یک سالن بزرگ و اتاق‌های کوچک چندمتری خودنمایی می‌کند، ولی وقتی به درونشان سرکی بکشید می‌توانید زندگی‌های مختلف را ببینید و هر اتاق خودش روای داستان‌های زیادی است.

 راهرو طویل، آشپزخانه‌ای با گازهای کوچیک که بوی هرغذایی را به مشامت می‌رساند.

برای آگاهی پیداکردن از وضعیت خوابگاه باید سری به آنها زد و از نزدیک این نوع از زندگی را دید.

در قدم‌های اول فضایی صمیمی احساس می‌شود اما این فضای صمیمی بدون شک بی‌مشکل نیست، این مشکلات صدای خیلی از دانشجویان را درآورده است.

نیازی به دقت زیاد ندارد. در نگاه اول فضای کم اتاق‌ها توجه‌ات را جلب می‌کند. در فضایی که ظرفیت چهار نفر را دارد اما شش نفر در آن زندگی می‌کنند، این موضوع با کاهش امکانات اتاق و جمعیت اتاق و وسایل شخصی افراد ارتباط مستقیمی دارد، این اتاق شلوغ برای یک مهمان هم آزار‌دهنده است چه برسد به ساکنینش.

اگر پای دردل دانشجویانش بنشینیم حرف‌های ناگفته‌ زیادی دارند، وقتی سر صحبت از کمبودهای خوابگاه به میان می‌آید هرکسی نظری می‌دهد.

یکی از دختران خوابگاه می‌گوید: لازم به گفتن نیست با دیدن می‌شود فهمید چقدر مشکلات در خوابگاه وجود دارد.

یکی دیگر می‌گوید: درس خواندن در خوابگاه رویا است. فضای اتاق برای شش نفر کم است، کمرمان در موقع امتحانات می‌شکند.

برخی هم می‌گفتند جای شکرش باقی‌ست تخت فلزی می‌دهند که زمین نخوابیم.

یکی از ساکنان خوابگاه می‌گوید: خوابگاه‌های خودگردان وقتی خانوده درجه یک شب را در خوابگاه بگذرانند پول دریافت می‌کنند درحالی که خوابگاه‌های دولتی پولی نمی‌گیرند.

حرف‌ها در مورد خوابگاه زیاد است، از خاطرات تا کمبود و گاه نبود امکانات، از ترس‌هایی که دانشجویان وقتی سال اولی بودند داشتند و الان که چند سالی از حضورشان در این شهر می‌گذرد خیلی از اتفاقات خوابگاه برایشان عادی شده و دیدن اتفاقات متعدد، ناراحتی‌ها و .... برای یک عده که فقط خوابگاهی بوده‌اند قابل درک است.

سرپناهی که دانشجویان را در خود جا داده است به دو دسته تقسیم می‌شود، خوابگاه‌های دولتی و خودگردان(غیردولتی). در خوابگاه‌های دولتی فقط دغدغه‌ کمبود امکانات دارند این خوابگاه‌ها زیر نظر دانشگاه‌های دولتی شهرمان هستند. در سویی دیگر دانشجویانی زیر سقفی‌هایی زندگی می‌کنند که خودگردانند و مستقل از دانشگاه‌ها عمل می‌کنند که علاوه بر کمبود امکانات، بار سنگین هزینه‌های این خوابگاه را نیز بر دوش دارند.

البته به دانشجویان ترم اول و دوم به دلیل تکمیل ظرفیت، خوابگاه داده نمی‌شود تا دانشجویان قبلی فارغ‌التحصیل شوند و این قانون در هر خوابگاهی متفاوت است.

برخی از دانشجویان گلایه زیادی از وضع هزینه‌ها دارند آنقدر ذهنشان درگیر هزینه‌هاست که امکانات کم دیگر به چشمشان نمی‌آید.

هزینه‌های مالی ذهن دانشجویان را درگیر می‌کند و آن‌ها را از قافله درس خواندن عقب می‌اندازد بعضی‌ها ترجیح می‌دهند روانه خانه‌های دانشجویی شوند که آن هم خطراتی را در پی دارد که این موضوع، در دانشجویان دختر مشکلات را دوچندان می‌کند.

هزینه‌ای که دانشجویان برای یک ترم حضور خود در خوابگاه خودگردان می‌پردازند در هر کدام از خوابگاه‌های خودگردان متفاوت است. خوابگاهی  700 هزار تومان و خوابگاه دیگری  500 هزار تومان هزینه دریافت می‌کند که تعیین این قیمت در هرکدام از خوابگاه‌ها بنا به امکاناتی است که ارائه می‌دهند.

در بعضی خوابگاه‌ها، دریافت هزینه فقط به اخذ این مبلغ ختم نمی‌شود، در برخی از آنها هزینه‌های آب،‌ برق و تعمیرات را هم خود دانشجویان باید پرداخت ‌کنند.

اساس زندگی در خوابگاه کنار آمدن با دیگران است و خیلی‌ها با یک ترم زندگی در خوابگاه و ماندن در اتاق‌های شش نفره و هشت نفره؛ اجاره خانه دانشجویی را به  زندگی خوابگاهی ترجیح می‌دهند.

یک دانشجوی سال اولی می‌گوید تصویر رویایی از خوابگاه در ذهنش ساخته بود؛ از زندگی مستقل در شهری دیگر، اما با ورود به دانشگاه و زندگی با شخصیت‌های مختلف، همه چیز را خیلی متفاوت دیده است و ماندن در دانشگاه شهر خودش را به این شرایط ترجیح می‌دهد.

ادامه می‌دهد: اکثر ترم بالایی‌ها می‌گوید چند ماه که بگذرد عادت می‌کنیم و سال آخر جدایی از هم‌اتاقی و رفتن برایمان سخت می‌شود.

دختر دیگری می‌گوید: بوده‌اند افرادی که آمده‌اند و نتوانستند این شرایط و سبک زندگی را تحمل کنند و همان ماه‌های اول انصراف داده‌اند.

ماندن در خوابگاه و پذیرفتن شرایط‌‌ آن روحیه انعطاف‌پذیری می‌خواهد. دیگری می‌گوید: باید با کمبودها کنار آمد تا بتوان با حضور ۶ نفر خوابید و بدون سر صدا کارهای خود را انجام داد و بدون بحث زندگی کرد.

طبیعتا زندگی در خوابگاهی که هر کس ساز خودش را می‌زند آسان نیست، اختلاف سلیقه‌ها، بحث‌هایی را پیش می‌آورد که گاهی فقط به رفتن از اتاق ختم می‌شود.

اگر به قسمت‌های دیگر خوابگاه سرکی بکشیم، به جایی می‌رسیم که کتب و جزوات زیادی را در خود جا داده است و دانشجویان را در فصل امتحانات به سمت خود می‌کشد، سالن مطالعه‌ای که بعضی از خوابگاه‌ها ندارند، بعضی دیگر هم که دارند فضاییست کم نور که حس خواب‌آلودگی را به استرس شب امتحان اضافه می‌کند.

اغلب خوابگاه‌های خودگردان اینترنت ندارند، وضعیت نامناسب حمام و سرویس بهداشتی و صف‌های طولانی آن، حرفی برای گفتن نمی‌گذارد.

برای پیدا کردن مسئولی که بتواند در خصوص این کمبودها و وضعیت خوابگاه‌های خودگردان پاسخگوی سوالاتمان باشد با امور خوابگاه‌‌های دانشگاه فنی الغدیر زنجان تماس گرفتیم تا به عنوان مشتی از نمونه خروار، در خصوص خوابگاه‌های این دانشگاه توضیح دهد ولی با عدم همکاری مسئولین این دانشگاه مواجه شدیم.

در تماس با اداره اماکن استان نیز اعلام شد در زنجان هیچ خوابگاه بدون مجوزی نداریم و تمامی خوابگاه‌ها دارای مجوز و زیر نظر اداره پلیس است و هر چندماه یکبار از خوابگاه‌های استان بازدید می‌شود.

اینکه خوابگاه‌های خودگردان زیر نظر چه نهادی اداره می‌شوند و کمبودهای این اماکن از چه طریقی قابل پیگیری است، سوالی بود که هیچ کدام از مسئولان دانشگاه‌های استان پاسخی به آن ندادند و همکاری در این زمینه نکردند تا کمیت زندگی در این خوابگاه‌ها همچنان لنگ بزند!

# صدای زنجان؛ خوابگاه؛ سیاه؛ سفید؛