داستان از مجلس چهارم آغاز شد ردصلاحیت اکثریت مجلس سوم؛ دیگر حضرت امام نبود که از حق آزادی انتخاب شدن و انتخاب کردن دفاع نماید و بعد مجلس چهارم نظارت استصوابی را قانونی کرد!

اما کارها آنگونه که طراحی شده بود پیش نرفت، انتخابات ریاست جمهوری دوره هفتم و قدرت‌نمایی مردم و انتخاب خاتمی و شکست کاندیدای حاکمیت در دوم خرداد و...

انتخابات مجالس پنجم وششم هم برخلاف خواست تمامیت‌خواهان شد. شعار اصلی مردم در سال ۵۷ اینبار از صندوق رای بلند شده بود"استقلال‌، آزادی و جمهوری اسلامی". مردم هنوز سخن حضرت امام (ره) را در ذهن و خاطر خود داشتند که مردم آزادند رای دهند، حتی اگر روزی به من رای ندهند (به این مضمون) اما گویی قدرت حاکمیت‌، از قدرت رای مردم بیشتر بود... بعدا مردم به دکتر حسن روحانی رای دادند و اما نه با شور و شوق و امیدی که در دوم خرداد ۷۶ و یا سال ۸۸ داشتند، زیرا تمامیت‌خواهان رویه کار را عوض کرده بودند. پشیمان کردن مردم از انتخاب خود و ناامیدی از صندوق رای ... می‌بینیم که با دولت روحانی چه کردند و دیدیم که اولین محصول خود از تغییر رویه و ناامیدی مردم از صندوق رای را در انتخابات یازدهمین مجلس درو کردند، حالا با خیال راحت هرچه دلشان خواست قانون تصویب می‌کنند و ریل را طوری طراحی می‌کنند که فقط یک قطار بتواند از آن عبور بکند. کاش مردم ما مثل دوم خرداد دوباره شور و شوق پیدا کنند تا شاید این قدرت را مهار کنند. کاش مردم یک بار دیگر با یک یاعلی دیگر، تمامیت‌خواهان را ناکام کنند. به هرحال شرایط سختی در پیش داریم!

انتهای پیام/