راه حل ایدز، نادیده گرفتن آن نیست. تجربه 30 ساله ایران در برابر این بیماری، این موضوع را ثابت می‌کند. در سال‌های اول ورود این بیماری به کشور، بیشترین آلودگی به ویروس ایدز از طریق سرنگ آلوده بود، با انکار این بیماری در کشور، کم‌کم شیوه انتقال به آمیزش جنسی تغییر یافت و بر همین اساس، تعداد مبتلان زن به این ویروس نیز فزونی گرفت، مادران نیز این میراث شوم را به نوزادان تازه تولد یافته منتقل کردند. آن روز که دیگر آمار بیش از 36 هزار نفر بیمار مبتلا به ایدز در کشور پنهان کردنی نبود، همه فهمیدند راه‌حل پیشگیری از ایدز، نادیده گرفتن آن نیست، بر همین اساس صحبت از بیماری ایدز دیگر درگوشی و محرمانه نبود، اتوبوس‌های ایدز در خیابان‌های شهر راه افتاد تا به کسانی خدمات بدهند که ترس از قضاوت نادرست جامعه به دلیل مراجعه به مراکز رسمی برای آزمایش داشتند. این اتوبوس‌ها درصدد بودند تا جامعه پنهانی مبتلایان به بیماری ایدز را شناسایی کنند و بتوانند خدمات بهتری برای آنان ارائه کنند و از ابتلای سایر افراد جامعه به این بیماری نیز جلوگیری کنند. بسیاری از کسانی که به این ویروس آلوده شده‌اند، از وجود این بیماری در بدن خود آگاهی ندارند، انکار در میان این افراد و شاید خوش‌خیالی سبب می‌شود که اقدام به رفتارهای پرخطر کرده و با وجود احتمال بالای آلودگی، همچون سایر شهروندان سالم رفتار کرده و شهروندان دیگر را نیز از این طریق مبتلا سازند. شاید هم بدون آگاهی از بیمارای خود به خواستگاری دختری تیره‌بخت روند و بعد از ازدواج، او را نیز شریک تمام رنج‌هایی کنند که بعد از این باید با هم به دوش کشند. اتوبوس ایدز سعی داشت انگ و تبعیض در خصوص انجام آزمایش HIV را کاهش دهد و این طرز تفکر در جامعه را اصلاح کند که اگر فردی آزمایش HIV می‌دهد حتماً اعمال خلاف اخلاق مرتکب نشده است. چون هر فردی که با راه‌های انتقال HIV آشنا بوده و نگران ابتلا خود به این بیماری است، این حق را دارد بدون اینکه توسط سایر افراد جامعه مورد قضاوت قرار گیرد به آزمایش معتبر و رایگان دسترسی داشته باشد. به گفته معاون بهداشت دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی استان زنجان در زمان راه‌اندازی اتوبوس ایدز در زنجان، این اتوبوس یک واحد سیار انجام خدمات مشاوره و آزمایش رایگان HIV بود که در آن ضمن مشاوره و انجام آزمایش رایگان، در صورتی که افراد دارای تست اولیه مثبت باشند جهت انجام آزمایش‌های تأییدی به مراکز مشاوره بیماری‌های رفتاری ارجاع می‌شدند. این اتوبوس از دی‌ماه سال 95 در زنجان نیز راه‌اندازی شد و قرار بود این اتوبوس در هر ماه ۵ روز در شهر زنجان فعال باشد و با گشت‌زنی در محلات مختلف، همه گروه‌های سنی را داوطلبانه و رایگان پذیرش کند. اینک بعد از گذشت حدود یک سال و نیم از اجرای این طرح در زنجان و کشور، رئیس مرکز تحقیقات ایدز ایران خبر از توقف اجرای طرح اتوبوس ایدز به بهانه ترویج بی‌بندو باری داد! به گزارش ایلنا، مینو محرز در مورد این مخالفان گفته که: برخی اقدامات برای کنترل و پیشگیری بیماری ایدز با مخالفت‌هایی مواجه می‌شود و برای برخی خوشایند نیست، بعد از اجرای طرح اتوبوس ایدز برخی گفتند که این کار شما ترویج بی‌بندوباری است و در نهایت این طرح متوقف شد. وی با انتقاد از این وضعیت اعلام کرده: متاسفانه این تفکر افرادی است که اعتقاد دارند در کشور بیماری ایدز وجود ندارد و همه چیز رو به راه است. این افراد مثل کبک سرشان را زیر برف کردند و مسائل، مشکلات و واقعیت‌های جامعه را نمی‌دانند و از قبول آن امتناع می‌کنند. به گفته وی یکی از مشکلاتی که در حوزه بیماری‌های ایدز وجود دارد، عدم آگاهی از رفتارهای پرخطر است، افراد در بسیاری مواقع از بیماری خود اطلاع ندارند و مشاهده شده که بعد از ازدواج متوجه بیماری خود می‌شوند، بنابراین باید اقداماتی صورت گیرد که قبل از ازدواج متوجه بیماری خود شوند و ایجاد موانع شناسایی بیمارها، این کار را با مشکل مواجه می‌کند. رئیس مرکز تحقیقات ایدز ایران تاکید دارد آماری که در رابطه با ایدز ارائه می‌شود آماری است که وزارت بهداشت منتشر می‌کند اما همیشه در کنار این آمار، یک تخمین نیز وجود دارد، تخمین ما این است که یک سوم بیماران مبتلا به ایدز هنوز شناسایی نشده‌اند و تنها راه کشف تعداد دقیق، تست‌هایی است که باید از افرادی که احتمال مبتلا شدن دارند، گرفته شود. اتوبوس‌ ایدز یکی از راه‌هایی بود که می‌توانست در این مسیر به ما کمک کند، به این افراد مشاوره داده می‌شد و تست‌ها نیز مجانی بود از این طریق می‌شد افراد را تحت درمان قرار داد تا جامعه را درگیر بیماری نکنند؛ اما عده‌ای سروصدا کردند و سعی آنها این بود که جلوی این طرح را بگیرند در نتیجه این طرح متوقف شد. متاسفانه از ابتدای اپیدمی پیشروی ایدز، به علت فعالیت افرادی که با عدم آگاهی و قبول واقعیت‌ها، مانع شناسایی شدند، نتوانستیم کاری انجام دهیم و این طرح متوقف شد در صورتی که بزرگترین متخصصان حوزه بیماری ایدز در جهان در مقاله‌های خود از این کار تعریف کردند. باشگاه مثبت در زنجان که مختص بیماران HIV مثبت بوده و در آن مبتلایان به ویروس به صورت داوطلبانه حضور دارند تا بتوانند با دریافت مشاوره‌های گروهی، به صورت جمعی با مشکل خود مواجه شوند، همواره شاهد حضور افرادی است که بدون اطلاع از ابتلای همسر خود به این ویروس با آنان ازدواج کرده‌اند که اگر پیش از ازدواج چنین افرادی شناسایی می‌شدند، آمار مبتلایان به ایدز به صورت تصاعدی بالا نمی‌رفت. دی ماه سال 95 که اتوبوس ایدز تازه راه افتاده بود، سری به این باشگاه که اعضای آن تمایل به گمنامی دارند زدم، زنی با چشمانی پر از سوال در برابرم قرار گرفت و پرسید: چرا آزمایش ویروس ایدز جزو آزمایشات اجباری پیش از ازدواج نیست تا افرادی چون من به گناه نکرده، داغ ننگ این ویروس را بر پیشانی نداشته باشند؟ همان زمان، کارشناس مسئول حاضر در باشگاه، با همدلی تاکید داشت که انجام این آزمایشات باید داوطلبانه باشد تا بیمار بعد از اطلاع از بیماری خود، تمایل به ادامه درمان داشته و خودخواسته از آلوده کردن جامعه خودداری کند. حال باید از کسانی که وجود اتوبوس ایدز را سبب ترویج بی‌بند و باری می‌دانند، پرسید با جمع شدن این اتوبوس، چند نفر در خفا و پنهانی آلوده خواهند شد بی‌آنکه کسی بداند و برنامه‌ای برای پیشگیری از آلودگی سایر افراد جامعه داشته باشد!؟