سال‌های متمادی است که سیاست داخلی کشور، سانسور و خنثی‌سازی رسانه‌های داخلی به‌خصوص مطبوعات و روزنامه‌نگاران مستقل باهدف کنترل و جهت‌دهی به افکار عمومی است. این سیاست طی چند دهه گذشته به‌قدری پرشتاب و تنگ‌نظرانه اجراشد که رسانه‌های مستقل نه تنها فرصت بازسازی و جلوگیری از خودسانسوری را نداشتند بلکه کارکرد اصلی خودشان را نیز ازدست‌دادند . در این شرایط روزبه‌روز فاصله بین مردم با این رسانه‌ها بیشتر و اعتماد مردم نسبت به آن‌ها به دلیل عدم انعکاس واقعیت‌های جامعه، کمرنگ و کمرنگ‌تر شد. آنچه امروز در سطح جامعه شاهدیم، نتیجه اجرای این سیاست ناصوابی است که بخش مهمی از زمین‌ بازی را به رسانه‌های خارجی واگذار کرد و  رسانه‌های داخلی را نیز نزد مردم بی‌اعتبار ساخت!  

اگر بخواهیم تصویر روشنی از وضعیت امروز رسانه ها در ایران ارائه دهیم می بینیم بین مردم و صداوسیمای ملی که دهه‌هاست صیانت از منافع ملی و سرمایه اجتماعی را به باد فراموشی سپرده، به دلیل نادیده گرفتن بخش بزرگی از جامعه، دیوار بلند بی‌اعتمادی شکل‌گرفته و از سبد فرهنگی بخش عظیمی از جامعه حذف‌شده است.  

این رسانه با جهت‌گیری‌های خاص سیاسی خود، تنها برای بخش کوچکی از جامعه برنامه تولید و پخش می‌کند اما سبک زندگی و گرایش‌های فکری بخش بزرگی از جامعه ایران رنگارنگ را که متأسفانه این روزها بدلیل شهادت جمع زیادی از مردم در کف خیابانها و حرم شاهچراغ شیراز رنگ غم به خود گرفته، نادیده می‌گیرد!  

در دیگر سو اگر رسانه‌های دولتی و متمایل به دولت را که هرکدام به‌نوعی از اعتبارات دولتی بهره می‌گیرند کنار بگذاریم، مطبوعات و خبرگزاری‌های مستقل هم به دلیل شرایط خاص حاکم بر جامعه و وجود بخشنامه‌های گوناگون و توصیه‌های مختلف و همچنین هزینه بسیار بالای اطلاع‌رسانی واقعی، نظیر سرنوشت تلخ خبرنگاران زندانی ازجمله خانم‌ها «الهه محمدی» و «نیلوفر حامدی»، به‌ناچار از کنار خیلی از واقعیت‌های جامعه هرچند به‌سختی، عبور می‌کنند و از تاباندن نور حقیقت بر تاریکی‌های جامعه بازمی‌مانند.  

به همین خاطر در سال‌های اخیر بخش بزرگی از مردم ایران و بخصوص جوانان به‌ناچار برای یافتن حقیقت، راه خود را از رسانه‌های داخلی جدا کرده و به سمت فضای مجازی و رسانه‌های خارجی متمایل شده‌اند که این کوچ ناخواسته هزینه های سنگینی را برای کشور به همراه داشته است.  

این در حالی است که در سال‌های گذشته بسیاری از صاحب‌نظران و روزنامه‌نگاران از شنیده نشدن صدای مردم به‌خصوص جوانان و عدم انعکاس مطالبات و خواسته‌های آنان ابراز نگرانی کرده و خواستار تجدیدنظر در شیوه‌ها و روش‌های غیرعلمی فعلی شده‌اند، اما نه‌تنها هیچ گوش شنوایی نبوده بلکه به‌جای توجه به این دغدغه و نگرانی‌ها، مسئولان مرتبط و غیر مرتبط باافتخار از کنترل و اشرافیتشان بر رسانه‌های داخلی یادکرده و به میدان‌داران و برخوردکنندگان با خبرنگاران و روزنامه‌نگاران مدال شجاعت داده‌اند.  

ارزیابی  فضای امروز جامعه گویاست که اگر حاکمیت در دهه های گذشته فضا را بر روزنامه‌نگاران و رسانه‌های داخلی باز می‌کرد و خبرنگاران آزادنه امکان ورود به موضوعات مختلف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی کشور را  داشتند، این همه زمینه بروز  فساد،اختلاس، چپاول، دروغ، تهمت و ... فراهم  نمی شد و با مهیا شدن زمینه ابراز عقیده و گفتگو در رسانه های داخلی، اعتراضات و نا آرامی های موجود نیز ایران را به چالش نمی کشید و رسانه‌های خارج نشین هم ، میدان‌دار و مرجع نبودند.  

پایان سخن اینکه در شرایط فعلی انتظار جامعه بزرگ رسانه‌ای کشور، بخصوص خبرنگاران و روزنامه‌نگاران مستقل، تحمل و مدارای بیشتر و بهتر حاکمیت و تجدیدنظر در سیاست‌های ناکارآمد گذشته است که راه را برای ایجاد اصلاحات ساختاری، گشودن گره های موجود و رسیدن جامعه به  آرامش  هموار خواهد ساخت.