سالها دغدغه کارگردانان و بازیگران آثار طنز متن قوی برای ساخت تولیدات نمایشی جذاب بوده است چرا که در حوزه سریال‌سازی و فیلم‌های سینمایی قصه ها و سوژه های مان گویی ته کشیده است  و بی شک باید گفت فیلمنامه رمز موفقیت این آثار است.

بارها از دفاتر فیلمسازی خبردار می شدیم که بسیاری از بازیگران  آثار را تنها به خاطر فیلمنامه ضعیف رد می‌کردند یا در انتخاب نقش ها به دلیل شخصیت های ضعیف و بی رمق بازی در آثار را نمی پذیرفتند.

این در حالی است که در ادوار گذشته نویسندگان در آثار نمایشی حرف اول را می زدند و به خصوص در جامعه طنز چند نویسنده درجه یک با کارگردانانی کاربلد مانند مهران مدیری، مهدی مظلومی ،سروش صحت، سعید آقاخانی، رضا عطاران و ... کار می کردند و نتیجه آن اتفاقات ویژه‌ای بود که در رسانه ملی به خصوص در آثار طنز رخ می‌داد اما سالهاست که شاهد این هستیم که در بحث تولیدات طنز اتفاق ویژه ای رخ نداده است و بسیاری از تولیدات طنز تلویزیونی نمی توانندتوقع  تماشاگران تلویزیون را برآورده کنند.

بی شک این روزها که آمادگی لازم برای خندیدن مخاطب  پای تلویزیون وجود دارد  با یک اثر  متوسط هم می‌توانیم مخاطب مان را بخندانیم اما فیلمنامه های ضعیف ، سوژه های تکراری، شخصیت های بی شناسنامه، و هزاران دلیل ریز و درشت دیگر  باعث شده است که تماشاگر در اوج تولید چند کار طنز از هیچ کدام از آن‌ها لذت نمی‌برد و حتی گوشه ی لب مخاطب نیز از دیدن این آثار شیرین نمی شود.

بی رودربایستی  می توان گفت تولیدات طنز تلویزیون دیگر مانند گذشته نمی تواند تماشاگرش را راضی کند برایش مفرح باشد پای آن سرگرم شود بخندد و ... ما نویسندگانی چون پیمان قاسم خانی را دیگر در رسانه ملی نداریم و البته کار به جایی رسیده است که محدودیت ها و ممیزی‌های همیشگی تلویزیون که بیشتر شده و کمتر نه،  اجازه نمی دهد با هر نویسنده‌ای وارد تولید آثار طنز بشویم و با هر موضوعی شوخی کنیم و این دست و بال بسته کار را سخت کند.

بازیگران با مزه تر هستند یا نویسندگان؟

این سوال وقتی جدی شد قصه های ضعیف را بازیگران نجات دادند.

واقعا گویا بازیگران از نویسنده ها بامزه تر و جذاب تر هستند چون هیچ موقعیت یا دیالوگ جذابی روی کاغذ فیلمنامه های طنز دیده نمی شود و هر چه هست  بامزگی بازیگران است که آن هم اگر کنترل نشود کار به بیراهه می رود.

شاید شما ندانید اما بسیاری از قراردادها بر این اساس بسته می‌شود که بازیگر می آید تا کل کار را جمع کند، بازیگر می‌آید تا فیلمنامه ضعیف را سرپوش بگذارد، بازیگر می آید تا جمع بندی کند ،  بازیگر می‌آید تا نمک کار باشد و در واقع تهیه‌کنندگان و کارگردانان و حتی مدیران رسانه نیز به امید بداهه گویی های بازیگران است که کار را سفارش می دهند و جالب اینکه تعصبی که روی حضور بازیگران دارند روی نویسنده نداذند و این خطر بارها محسوس بوده است که جمعی از بازیگران باسابقه طنز با فیلمنامه ضعیف زمین خوردند.

اما بهانه این یادداشت؛

پشت صحنه های جذاب تر از سریال

چرا پشت صحنه ها از خود سریال جذاب تر هستند؟

تماشاگر از کات دادن ها لذت می برد یا چی ؟

با دیدن لحظاتی از پشت صحنه برخی از سریال های طنز تلویزیونی که مدتهاست پخش آن در پایان هر قسمت قبل از تیتراژ مد شده است و بسیار هم پر طرفدار است  به این نتیجه می‌رسیم که بازیگران به مراتب بامزه تر از نویسندگان هستند.

این خیلی دور از ذهن نیست که بازیگران با مزه تر باشند اما اینکه بازیگر به فیلمنامه نیاز داشته باشد و روی آن متعصب باشد اما ما نتوانیم متن خوب و استانداردی به دست او بدهیم چه آسیب هایی را با خود به همراه دارد؛

_ بازی های تکراری

_ تکیه کلام های تکراری

_ لحن های تکراری

_تیپ های تکراری

_ افه های تکراری

انگار ما از بازیگر خواسته ایم خودش را تکرار کند.

برخلاف گذشته که نویسندگان با تعصب بسیاری به متن شان به بازیگر اجازه خروج از فیلمنامه نمی دادند این روزها امیدوار حضور بازیگران بامزه هستند تا متون کم رمق طنز بتوانند از این حربه برای نجات استفاده کنند.

چرا  پخش پشت صحنه سریال به مراتب جذاب تر از خود سریال است؟

چرا در هر قسمت تیم تولید روی آن حساب باز می کنند؟

تدوینگر هم رو آن برنامه دارد؟

چون تماشاگری که سریال را دوست ندارد هم پشت صحنه را می بیند و می خندد.

تماشاگر با دیدن پشت صحنه به بازیگر نزدیک می شود.

بامزگی های او را می بیند.

 چرا که در این لحظات بازیگر فرصت خودنمایی بیشتر دارد و جذابیت های بازی او بیشتر نمایان میشود.

بار ها شاهد این بوده ایم که؛

در بسیاری اوقات شوخی های بازیگران و بداهه های آنها ناجی کار آنهاست  بدین ترتیب باید گفت بازیگران به مراتب بامزه تر از نویسندگانی هستند که این روزها به دلایل مختلف از جمله انتخاب اشتباه، در دست داشتن چند کار همزمان، استعداد و توانایی در یک ژانر و... در نگارش اتفاقی عجیب را رقم نمی زنند مگر اعده ای انگشت شمار...

در آتی مواردی چون؛

_ دستمزد

_سابقه نویسنده

_شناخت اجتماعی

ژانر شناسی

و... را درباره نویسندگان موفق و تا موفق بررسی می کنیم.

انتهای پیام/