مادربزرگ همیشه عادت داشت که پیچ رادیو را باز کند و وقتی گلدا‌ن‌های کنار پنجره را با آ‌ب‌پاش آب می‌دهد، به صدای گوینده رادیو گوش بدهد که از دغدغه‌های مردم حرف می‌زد. او می‌گفت که کل زندگی‌اش با رادیو عجین بوده است. مرد گوینده‌ای که هیچ وقت چهره او را ندیده بود، اسم پسرش را در میان اسرای جنگ هشت ساله خوانده بود و با او برای اسیر شدن پسرش گریه کرده بود. با همین رادیو روزهای بدون پسرش را طی کرده بود. روزهای تنهایی‌اش را و حالا صدای رادیو، برای او صدای پسرش بود وقتی که او گلدان‌های شمعدانی را آب می‌داد و چشم انتظار آمدن نوه‌هایش بود