یکی بود، یکی نبود. روزی روزگاری، در سرزمینی گرم، پر از نور اما بی‌برق، مردمانی زندگی می‌کردند که هر روز سهم‌شان را از تاریکی می‌گرفتند. سهمیه‌بندی چیز جدیدی نبود؛ سال‌ها بود که مردم یاد گرفته بودند برای هر چیزی سهمیه بگیرند: سهمیۀ‌ بنزین، سهمیۀ ‌نان، سهمیۀ‌ آب و گاز، سهمیۀ‌ گوشت، سهمیۀ‌ گرما، سهمیۀ سرما و صدها سهمیۀ‌ دیگر