هنوز صدای هر کدام توی گوشم طنین می‌اندازد. «من مصطفی هستم، یک مسافر»، «من سینا هستم، یک مسافر» «من عرفان هستم...» و صدای جمعی که در جواب به آنها سلام می‌دهد. هیچ سلامی نیست، که در اینجا بی‌جواب بماند. همه افراد اینجا جزوی از یک جامعه هستند. دیگر کسی به از این افراد ترشس ندارد و یا از معرفی آنها به عنوان پدر، برادر و یا همسر شرم ندارد و در واقع یک کلام به آنها نگاه بد ندارد و آن‌ها را انگل جامعه نمی‌شناسد