پایگاه خبری صدای زنجان نیوز/ در روزگاری که سیاست و مدیریت کشور بیش از هر زمان دیگری محتاج تدبیر، جسارت و همدلی است، با پدیده‌ای متناقض روبه‌رو هستیم: «مخالفان ناتوان دولت بر سر کار و موافقان توانا در منزل نشسته‌اند.»

این جمله، نه یک شعار بلکه شرح مختصر وضعیت جامعه‌ای است که نیروهای مؤمن، کاردان و آینده‌نگر آن به حاشیه رانده شده‌اند و میدان عمل، در اختیار کسانی قرار گرفته که بیش از آنکه دغدغهٔ ساختن داشته باشند، گرفتار نگه داشتن وضع موجودند. 

دولت‌ها وقتی از اعتماد واقعی بدنهٔ اجتماعی و توان کارشناسی بی‌بهره می‌شوند، گرفتار در چرخهٔ تصمیم‌های نصفه‌نیمه و ناکارآمد می‌مانند. به‌جای آن‌که مسیر اصلاحات واقعی را هموار کنند، به جدل‌های روزمره و نمایش‌های سیاسی پناه می‌برند. نتیجه روشن است: نارضایتی عمومی، بی‌اعتمادی نسل جوان، و مهاجرت ذهن‌ها و دل‌ها از امید به آینده.

اما پرسش اساسی این است: چرا «موافقان توانا» در خانه مانده‌اند؟ چرا نیروی جوان، متخصص و مؤمن به پیشرفت کشور، باید شاهد سردرگمی مدیرانی باشد که نه عزمی جدی برای عزت مردم دارند، نه برنامه‌ای واقعی برای رشد و عدالت؟ پاسخ روشن است: چون فضای مدیریت کشور هنوز به جای شاخص شایستگی، بر مدار مصلحت‌گرایی و حفظ موقعیت‌های فردی می‌چرخد. 

در چنین شرایطی، مسئولان باید تا دیر نشده شرمندهٔ جوانان نشوند. 

شرمندگی، وقتی معنا پیدا می‌کند که جوان تحصیل‌کرده، با استعداد و پرامید در گوشهٔ اتاقش با هزار اندیشهٔ بی‌ثمر زندگی کند، و مدیران از پنجرهٔ صندلی‌های خود تنها وعده‌هایی بدهند که هیچ‌گاه به عمل نمی‌رسند. 

جوان امروز، نه به دنبال منت است و نه ستایش؛ او عدالت، فرصت و صداقت می‌خواهد. 

وقت آن رسیده که تصمیم‌گیران کشور، به جای تکرار شعارهای بی‌جان، درهای بستهٔ مدیریت را به روی نیروهای واقعیِ توانمند باز کنند. آینده را نمی‌توان با ترس و محافظه‌کاری ساخت. شرمِ تاریخی از همین امروز شکل می‌گیرد، اگر صدای نسل جوان را باز هم با بی‌توجهی پاسخ دهند. کشور نیازمند بازگشت خردورزی، جسارت و ایمان عملی است؛ نه بازی‌های لفظی و مسئولیت‌گریزی.

تا دیر نشده، باید این چرخه را شکست. چون اگر فرصت‌ها از دست بروند، آن‌گاه نه فقط دولت که تمام سرمایهٔ انسانیِ این سرزمین، قربانی بی‌عملی خواهد شد.