پایگاه خبری صدای زنجان نیوز/ قرار بود سند چشم انداز ۲۰ ساله از سال ۱۳۸۴ تا افق ۱۴۰۴ ایران را به جایگاه اول اقتصادی ؛ علمی و فناوری در سطح منطقه .... برساند .
قرار بود با ۴ برنامه ۵ ساله به این جایگاه برسیم. اما چشم انداز به پایان رسید و ایران به جایگاه اول اقتصادی نرسید  و آخرین برنامه از چهار برنامه هنوز در اول راه است.
حالا قرار است برنامه هفتم ما را به رشد اقتصادی سالانه ۸ درصد برساند ؛ برنامه ای که نیازمند برنامه ای است برای فهمیدن آن و اجرای آن.
برنامه ای که پر است از سقف زمانی کوتاه مدت که بعید است آیین نامه ها و دستورالعمل هایش به موقع تصویب شود چه برسد به اجرا!!
دولت و شرکت های دولتی بدهکار به شبکه. بانکی و صندوق توسعه ؛ بانک های ناتراز با شاخص کفایت سرمایه زیر ۸ درصد ؛ تصمیمات مغایر با برنامه در قانون بودجه ؛ استثنائات قوانین و مقررات ؛ اوضاع بی ثبات منطقه ای ؛ تحریم ها و مهمتر از همه اختلافات داخلی و تعارض منافع و بازی سایه و سیاست بازی مجال پرداختن به اقتصاد و رشد اقتصادی را نمی دهد. اقتصاد دستوری ما را به جایی نمی رساند و این راه که می رویم عقب ماندگی بیشتر  ما از کشورهای منطقه را به دنبال خواهد داشت.
کاش میشد جام جهانی نه ! بازیهای ملت های آسیا را در ایران برگزار کنیم.
کاش میشد جشنواره های جهانی نه !منطقه ای را در ایران برگزار کنیم.
کاش میشد فیفا نه!  ای اف‌ سی برنامه ای در ایران برگزار می کرد.
کاش میشد صادر کننده نقد نفت و گاز و برق می‌شدیم.
کاش حساب ذخیره ارزی و صندوق توسعه را خالی نمی کردیم .
کاش صنعت توریسم و گردشگری آنقدر رونق می گرفت تا درب چاه نفت را می بستیم.
کاش درآمدهای نفتی را برای نسل آینده سرمایه گذاری می کردیم .
کاش سهم مان از دریای خزر کاملا سهم ما بود.
کاش و ای کاش .....
وقتی کاش هایمان تبدیل به واقعیت شود و فرماندهی واحد در اقتصاد کار را در دست بگیرد میشود امیدوار به جبران اندکی از عقب ماندگی ها باشیم.