باید لباس سیاه به تن کنیم. برای دو انسانی که تا دو روز پیش حافظ طبیعت بودند و حالا عکس تن های بی جان و غرق در خونشان در فضای مجازی می چرخد. هر دفعه عکسها را می بینم از اینکه دو نفر انسان به خاطر طمع چند نفر دیگر از حق حیات محروم شده اند حالم بد می شود.

گویا حادثه در روز دوشنبه، 16 فروردین ماه در منطقه حفاظت شده سهرین رخ داده و دو محیط بان در تعقیب و گریز تعدادی افراد ناشناس، مورد حمله با گلوله های جنگی از سوی متخلفین قرار گرفته اند و جنازه های آنان نیز یک روز بعد پیدا شده است!

اینکه متخلفین دنبال چه بودند که جان دو انسان در مقابل آن ارزشی برایشان نداشته، علامت سوال بسیار بزرگی است. دنبال شکار غیرمجاز بودند؟ دنبال قاچاق چوب بودند یا دنبال برداشت غیرمجاز شن و ماسه؟!

 شکار غیرمجاز در این منطقه حفاظت شده برای گونه های نادر و در معرض خطر وسوسه انگیز است اما نه به قیمت جان دو انسان. قاچاق چوب وسوسه انگیزتر است وقتی که کامیون کامیون تنه درخت از مقابل دیدگان همشهریان جا به جا می شود و کسی جلودارشان نیست.

چندی پیش یکی از آشنایان میگفت در روستای پاپایی، عده ای ناشناس  درختهای باغ این روستا را بدون اطلاع صاحبان آن قطع می کردند. درختهای مثمری چون گردو و بادام. این اتفاق در غیاب صاحبان باغ رخ می داد ولی وقتی اشنای ما در لحظه قطع درختان باغ خود سر می رسد، افراد ناشناس به دروغ ادعا می کنند که حکم دادستانی برای قطع درختان دارند و وقتی با اعتراض صاحب باغ مواجه می شوند، کار به درگیری و در نهایت فرار افراد متخلف که قاچاقچی چوب بودند، می کشد.

اینکه چرا بار چنین کامیون هایی که حامل تنه درختان است از دید مسئولین پنهان می ماند و قاچاق و فروش چوب در فضای مجازی به راحتی امکان پذیر است، هم سوال بزرگ دیگری است.

برداشت شن و ماسه غیر اصولی یا غیر مجاز از طبیعت دلیل دیگری است که می تواند انگیزه قتل دو محیط بان زنجانی در عصر 16 فروردین باشد. هر چه که باشد نشان می دهد جان آدمی چقدر بی ارزش شده است.

به قول شاملو:

هرگز از مرگ نهراسيده ام

اگر چه دستانش از ابتذال، شکننده تر بود.

هراس من، باری، همه از مردن در سرزمينی است

که مزد گورکن

از آزادی آدمی

افزون تر باشد.

انتهای پیام/