پس از گذشت سه ماه از سال و دو ماه از فصل کار عمرانی، در مرکز استان خبری نیست جز همان ۳۶۵ روز باقی مانده تا افتتاح پل گلشهر و البته اتمام اورژانسی و نوروزی بخشی از ادامه خیابان زینبیه(آن هم در شرایط خاص و با فشار افکار عمومی). از سایر شهرستان‌ها و پروژه‌های عمرانی‌شان نیز بی‌خبرم. با این حال به نظر می‌رسد رسم دیرینه از دست دادن بهترین زمان برای عمران زیر ساخت‌ها در مدیریت توسعه شهری (یا همان اتمام پروژه‌های زمین مانده و عملیات‌های عمرانی روزانه و معمولی) قرار نیست تغییر کند. البته این نشانه کم‌کاری یا هر نوع بدبینی دیگر نیست اما می‌توان به خاطرش مثل همیشه دلنگران بود و پرسید! با نگاهی به مرکز استان و البته مشکلات فراوانش و یادآوری این نکته که یک‌سال از آغاز به کار شورای شهر گذشته است و شش ماه از حضور شهردار جدید و با علم به همه محدودیت‌های موجود در اعتبار و بودجه اما انتظار می‌رود حرکت در توسعه شهری از مرحله حرف و وعده و سخن به حرکتی پایدار و ملموس برای شهروندان تبدیل شود تا در شرایط خاص روانی حاکم منتج از فشارهای مختلف امیدواری به این بدنه تزریق شود. این شرایط چه در ابعاد عمرانی و چه امور فرهنگی باید با ابتکار و در عمل تغییر کند تا نتیجه آن در چرخه اقتصادی استان نیز مشاهده شود.
روشن است که این انتظار برای رسیدن به نتایج عنوان شده نیاز به زمان و البته عمل دارد و ساده و راحت مثل نوشتن این یادداشت نیست. اما شهروندان  منتظر نتایج خروجی صندوق‌های رای هستند. از تغییر در وضعیت غیرقابل قبول آسفالت‌ها تا تغییر در وضعیت زمین‌هایی که قرار بوده فضای سبز شود و شکل روشنی از یک شهر شاداب با تغییرات قابل لمس در مبلمان شهری. مبلمانی که مدت‌هاست بدون هیچ تغییری، نیاز شدید به نو شدن دارند.  فراموش نمی‌کنیم رسیدن به نتیجه در مدیریت شهری نیاز به زمان و صبر و حوصله دارد و این از اصول کاری در این مدیریت است. اما ماندن در پروسه صبر و حوصله و همکاری و همراهی باید همزمان باشد با اجرایی شدن برنامه‌ها و عملیاتی کردن وعده‌ها. افکار عمومی بیشتر از شنیدن بحث‌های مختلف در خصوص شیوه و رسم نام‌گذاری پروژه های اجرا نشده نیازمند تغییر در پروژه‌های نامی زمین مانده و پاسخ به نیازهای عمومی و عمل به وظایف ذاتی شهرداری و شوراست.
تا همین چند ماه پیش، بخشی از خیابان زینبیه تبدیل به نمادی از وضعیت مدیریت شهری شده بود اما با یک اراده کافی و در آستانه سال نو تبدیل به وضعیتی آرام‌بخش شد. زنجان این روزها نیازمند همان اراده است با همان سرعت عمل در رسیدن به نتیجه برای پایان یک کابوس!