از کنار مغازه‌ها عبور می‌کنم. نگاهم به ویترین‌های رنگارنگ مغازه‌ها گره می‌خورد. برای چندلحظه‌ای می‌ایستم و نگاه می‌کنم. سپس مسیرم را پی می‌گیرم. کم‌کم مغازه‌ها رنگ می‌بازند. مغازه‌دارها دیگر لباسشان به کهنگی می‌گراید. دست‌ها و صورتشان سیاه‌رنگ شده است. جلوی هر مغازه یکی دوتا و بعضاً سه تا ماشین‌سواری پارک شده است...

وقتی در خیابان راه می‌رویم همه چیز عادی به نظر می‌رسد شاید هیچ‌چیز خاصی نظرمان را جلب نکند و بعضی اتفاق‌ها آنقدر به آرامی رخ می‌دهد که هیچکس نفهمد و آنقدر این زندگی ماشینی بر ما مسلط شده است ...